Met hittegolf 22e levensjaar ingegaan

Goeiemorre mensen!

Hoe gaan dit? Ik kan jullie het nieuws brengen dat we alweer op de helft zitten! De tijd is snel gegaan en we weten zeker dat de laatste helft nog veel sneller zal gaan. Nu we hier alweer bijna een halfjaar zitten betekend dat ook dat het leven hier steeds meer normaal wordt. Daarnaast is het echte werkleven begonnen en dus worden de blogs steeds minder. Het weer wordt steeds warmer, het was eerst leuk om te benoemen maar het is ondertussen zo heet dat het vaak niet grappig meer was, vorige week vrijdag was het voor het eerst dat de lucht en de wind ook gewoon echt heet waren, zoals een föhn. We slapen 's nachts vaak niet van de hitte en natuurlijk de muggen die erbij komen kijken. We kunnen helaas niet met het raam open slapen want dat is niet zo veilig. We hopen dus dat het snel wat koeler wordt!

Ik heb jullie de vorige keer verteld hoe onze stagedagen er uitzien. De “lifeskills” trainingen op de school beginnen aankomende week pas dus daar kan ik niet veel over vertellen. We zijn de afgelopen maand wel druk geweest met de “Family Strengthening”. We hebben het voorwerk gedaan, wat betekend met veel andere organisaties ontmoeten om te kijken wat zij doen en hoe we kunnen samenwerken. Als we dan op huisbezoek gaan bij mensen en de moeder heeft bijvoorbeeld hulp nodig bij het zoeken van de baan en vader moet afkicken van de drugs dan kunnen we ze doorsturen naar deze organisaties. We hopen de komende tijd ons ook meer bezig te houden met op huisbezoek gaan.

In de middagen hebben we tot nu toe nog altijd de club gehad. Dat is wanneer de kinderen de ene dag en de tieners de andere dag komen om spelletjes mee te doen, bijbelverhaal, zingen, knutselen etc. Dat is ten minste wat je zou moeten doen. Ons team pakt het iets anders aan. De eerste 2 weken hield club vooral in dat we een beetje rondhingen met de kinderen, vaak eindigde ik en Hanneke alleen buiten met de kinderen en was de rest binnen. Als het team geen zin meer had stuurden ze de kinderen vroeg naar huis. Wel krijgen de kinderen aan het einde altijd brood te eten, dat is voor velen de enige maaltijd die dag. De laatste week ging het iets beter en werden er al spelletjes gedaan met de kinderen en zelfs wat knutselwerkjes. Op papier hebben ze een heel goed lesplan, die ze naar het hoofdkantoor moeten sturen, het wordt alleen nog niet uitgevoerd. Hanneke en ik hebben daar wel moeite mee en vonden dat we er iets van moesten zeggen. We weten alleen niet heel goed of dat kan in deze cultuur, ze zijn hier niet zo direct en wij zijn dan ook nog eens 2 blanke, buitenlandse, jonge stagiaires. Maar we hadden het er met onze praktijkbegeleider en andere mensen over gehad en die zeiden dat we echt iets moesten zeggen, vooral omdat hun loon allemaal van donaties afkomt en die donaties op het moment erg laag zijn. Het voelt dus alsof zij die donaties verspillen door tijd te verspillen en niet doen wat ze zouden moeten doen. Hanneke was begin van de week ziek maar ik raakte in een goed gesprek met onze teambegeleider. Hij gaf aan dat hij eigenlijk iets anders wil doen en weer iets wil studeren, daarnaast zien wij, en gaf hij ook aan, dat hij moeite heeft met teamleider zijn. Hij is liever iedereens vriend dan dat hij mensen verteld wat ze moeten doen. En er zijn mensen in het team die eigenlijk aangepakt moeten worden... Ik heb wel voorzichtig mijn mening gegeven en vooral duidelijk gemaakt dat Hanneke en ik gemotiveerd zijn en hij ons altijd voor hulp kan vragen als hij niet zo goed weet hoe iets te doen. Deze mensen hebben ten slotte geen opleiding als hulpverlener of leraar of ervaring in die richting. Deze week kwam de persoon die over de club gaat van het hoofdkantoor, een Amerikaanse, langs bij club. Ze zag dat het niet ging zoals het hoort te gaan en heeft meer ervaring met dit team, gister riep ze mij en Hanneke bij zich en hebben wij eerlijk een beetje verteld hoe het gaat. We hopen dat het een beetje beter zal gaan en wij doen ondertussen ons best om het team 's middags te stimuleren. Maar het is niet helemaal slecht, we bouwen een steeds betere relatie met de kinderen op en leren ze kennen en krijgen de kans met ze te spelen en praten en dat gaat wel heel positief.

Ook is het team wel heel gezellig en hebben we veel plezier. Vooral de 3 mannen vinden het geweldig om ons te plagen door ons bijvoorbeeld nat te gooien of voor de gek te houden. Natuurlijk plagen wij ook terug. Maar er wordt ook nog wel gewerkt ;) We vervelen ons dus niet!

2 weken geleden op zondag was ik jarig. Ik voelde me alleen alles behalve ook maar een beetje jarig want sinds wanneer is het 35 graden op mijn verjaardag.. We zijn 's ochtends naar de kerk geweest waar de voorganger, dat is ook onze huurbaas en de man van onze bazin, in 1 keer in een mededeling zei dat ik 21 jaar was geworden en lang zal ze leven zong. Hij heeft een Nederlandse schoonzoon en die had hem dat liedje speciaal even geleerd. Dus daardoor wisten veel mensen dat ik jarig was en dat was leuk. Daarna kwamen onze bazin en de voorganger, wat andere mensen van de kerk en onze buren op visite voor koffie en taart. Omdat het mijn verjaardag was gingen Hanneke en ik uit voor lunch en kon ik haar trakteren. Hanneke had een barbecue voor mij georganiseerd en onze collega's en vrienden van Kayamandi uitgenodigd. Door het verkeer waren wij helaas laat terug van onze lunch en hadden we net onze collega's gemist die voor de deur hadden gestaan. Het is een beetje een raar verhaal, we kwamen ze tegen vlakbij ons huis toen zij alweer wegreden maar ze zijn niet meer teruggekomen. We weten niet precies waarom maar ze dachten dat het niet door zou gaan. Helaas waren de Duitsers ziek dus konden ook niet komen maar Miriam en Bonez, een lokale bewoner van Kayamandi, zijn nog geweest en konden we toch nog buiten zitten en barbecueën op mijn verjaardag! Hanneke heeft zeker haar best gedaan om het een speciale dag te maken en vooral de barbecue goed verzorgd! De volgende dag zijn we op het werk wel ergens weten eten voor lunch en hebben onze collega's ervoor gezorgd dat het enorm grote aantal personeel daar een Afrikaanse zangshow gaven, natuurlijk met geweldig ritme en volume. Het was dus een goede Afrikaanse verjaardag!

De rest van de weekenden zijn we ook nog naar Kayamandi geweest waar we met Bonez een dagje hebben doorgebracht, bij Miriam hebben gelogeerd, hebben gesurft, naar het strand zijn geweest, met de buurvrouw naar de film geweest etc. etc.

Zoals ik zei, leven wordt hier nu normaal en de meeste vrije tijd is voorbij. We hebben het in ieder geval nog steeds naar ons zin en kijken uit naar de komende 5 maanden!

Dikke warme knuffel