The most awesome week of our lives!

Hallooooo lieve mensen!!

WAARSCHUWING; langste (maar ook leukste) blog, wil je misschien wel in 2x, 3x lezen... Of helemaal niet;)

Ik wil jullie natuurlijk eerst een heel gelukkig nieuw jaar wensen! Dat 2014 maar weer een jaar mag zijn vol plezier, geluk, liefde, warmte en natuurlijk overladen met leuke herinneringen! Ik hoop ook dat iedereen fijne feestdagen heeft gehad :) Hier waren de feestdagen iets anders dan we gewend waren..

Zoals ik de vorige keer al zei hadden wij zomervakantie. De eerste zondag zijn we weer naar Kayamandi geweest om onder andere Miriam op te zoeken en natuurlijk wat van de kinderen van de township! Toen Miriam ons maandagavond weer in Fish Hoek afzette kregen we een smsje van onze bazin of we de volgende ochtend op het kantoor wilden komen, 'Maar we hadden toch vakantie...?' Maar het viel mee, er waren inderdaad nog mensen op het kantoor aan het werk maar voor ons was er echt helemaal niks te doen, toch nog vroeg vakantie! Die dinsdagavond kwam Miriam weer langs, we zouden haar die nacht naar het vliegveld brengen, zij vloog naar Johannesburg om haar ouders tegemoet te komen! En wij konden voor ruim een week haar auto lenen. We hebben de hele tijd geprobeerd een reis te boeken voor de Garden Route (de bekendste toeristische route) en dat leek te zijn gelukt, voor zondag 29 december. Ik kreeg alleen woensdagochtend een email dat het we weer net te laat waren en het was volgeboekt. Ik wist niet meer wat we moesten doen... Ik had gezegd dat ik eigenlijk de Garden Route niet zelf wilde doen want dat betekende dat ik de hele tijd moest rijden en dat is lastig in een land dat je niet kent, vermoeiend, meer stress en dan kan je niet van uitzichten genieten! Maar ik had het helemaal gehad en we hadden nu toch Miriams auto. Voordat ik iets tegen Hanneke had gezegd had ik zelf gekeken naar de route die we konden doen en hoe lang rijden dat was, het bleek mee te vallen met max. 6 uur rijden en dat was maar op 2 dagen. Ik boekte een hostel en de eerste activiteit. Gelukkig konden we ook een TomTom lenen van iemand. Diezelfde woensdagmiddag waren Hanneke en ik op weg naar Hermanus om te “Shark cage diven”!!!

Die donderdagochtend moesten we 5 uur opstaan om ons klaar te maken voor het grote oceaanavontuur. Een tikkeltje nerveus maar vooral superenthousiast gingen we naar het water. Daar kregen we ontbijt en uitleg. Om half 8 zaten we met zo'n 15 personen in een boot die met grote snelheid over de golven vloog. Na zo'n 10 minuten lagen we stil, we waren ver van de haven maar alleen maar enkele kilometers van het strand, zo dichtbij zijn de haaien dus! Een man achterin het bootje gooide een mengsel van tonijn, bloederig spul en zeewater in het water achter de boot om de haaien te lokken en een andere man gooide een grote dode vissenkop aan een touw in het water om de haai te interesseren. Wij trokken ondertussen ons wetsuit aan (niet makkelijk op een bootje) en toen we net zo'n beetje klaar waren was daar de eerste haai! Niet veel mensen waren klaar dus Hanneke en ik konden meteen gaan. Maar ik moet zeggen, je denkt wel eerst even na voordat je die kooi ingaat. Het is een langwerpige kooi dat aan de zijkant van de boot hangt met een paar rubberbanden om het te laten drijven, het is niet meer dan een paar ijzerenstangetjes en het belangrijkste detail, nog geen halve meter van die kooi zwemt een enorme haai! Maar wie A zegt moet ook B zeggen, dus wij die kooi in. Het water was ijs en ijs koud en je bent eerst wel even heel voorzichtig waar je je voeten en handen houdt, vooral als de man tegen je zegt: “Als je je daar vast houdt raak je je vingers kwijt”, heel gezellig dus! Maar na een tijdje voel je je comfortabeler (niet warmer) en daar komt de haai dan weer aan, je moet jezelf aan een stangetje in de kooi naar beneden duwen en dan zie je door je duikbril een haai vlakbij zwemmen! Het is eerst even zoeken maar je krijgt de smaak te pakken. De eerste keer dat we in de kooi zaten hebben we zo'n 3 keer de haai gezien en hadden we het vooral koud. De mensen die na ons gingen hadden continue een haai en wij bleken gewoon pech te hebben. Maar gelukkig mochten we nog een keer en ook deze keer bleef de haai plakken! De haai zwemt rondjes om de boot en wordt hoe langer hoe ongeduldiger om die vissenkop te pakken te krijgen. Ze begon op een gegeven moment dan ook te duiken naar het “speeltje” en het vast te houden met haar grote tanden. We hadden genoeg tijd om haar goed te bekijken en haar grote staart tegen de kooi aan de voelen slaan. Toen Hanneke voor de 2e keer in de kooi zat viel ze zelfs op het laatste moment de kooi en kon Hanneke haar tanden wel heel goed bekijken! Jaaa, deze vrouwtjeshaai van bijna 4 meter heeft ons goed weten te vermaken en het was een supergave ervaring!! We kregen nog lunch aangeboden om te vieren dat we het hadden overleefd. Daarover gesproken, Hanneke en ik waren zeer verbaasd dat ze de kooi in het water achterlieten.. Toen we dat aan de grappige gids vroegen (die wist dat wij Nederlands waren) antwoorde hij “Oh ja er was een man wiens arm was afgebeten, die hadden we niet meer nodig dus lieten we hem maar achter” Hanneke en ik zette een beetje verwarde grote ogen op en toen zei hij: “Oh maak je maar geen zorgen, het is oké, het was een Duitser”. Haha... Snapt hij Nederlanders even goed! ;) We hebben alleen niet uitgevonden waarom ze de kooi daar nou echt lieten..
Na een douche gingen we op weg voor een 5 uur lange rit naar Knysna!

Daar hadden we gelukkig nog een hostel gevonden en daar bleven we voor 2 nachten. Vrijdagochtend vroeg belde ik een paraglide-organisatie op en 2 uur later konden we terecht! Het was even zoeken maar toen stonden we toch echt bovenaan een grote, hoge heuvel. Ik werd meteen in een grote rugtas gehesen en even later vastgemaakt aan (weer) een Duitse man waarmee ik de lucht in zou gaan. De bedoeling is dat je wacht op een beetje wind zodat de parachute omhoog gaat en dan als hij begint de rennen moet jij mee rennen, van de steile heuvel af. Ik moet ook bekennen dat het de eerste keer mislukte, wie rent er nou van een berg af? Maar de tweede keer rende ik gewoon met verstand op 0 naar beneden en voor ik het wist kon ik al gaan zitten en hingen we in de lucht! Met prachtig uitzicht hingen we daar 20 minuten in de lucht, ik heb heel wat vogels ontmoet! Het was heerlijk en ook supergaaf! Hanneke mocht na een tijdje ook, het opstijgen ging voor haar iets makkelijker sinds bij de eerste windvlaag zij al in de lucht werd getild en de man zelf moest rennen, haha.

We hadden nog een hele middag voor ons en besloten om te gaan quadrijden. We hadden een plek gevonden waar ze door het bos een uitdagend, zandparcours hadden. Ik had nog nooit op een quad gereden en ook dit ging niet meteen soepel, de bosjes kwamen steeds akelig dichtbij! Maar nadat de man de tip gaf alle controle los te laten en mee te gaan met de bewegingen van de quad ging dit ook super, met grote snelheid crosste we ruim een half uur door dat bos heen, met was steile klimmen en vooral dalingen, door de vele scherpe bochten in het dichte bos wist je nooit wat je te wachten stond. Totaal onder het zand en stof kwamen we terug. Beetje jammer dat ik er zo laat achter kwam dat er een klep op mijn helm zat om het stof tegen te houden.. Maar ook dit was een supergave ervaring!

Zaterdag gingen we dan eindelijk kennismaken met een paar olifanten. Je kon kiezen uit een paar pakketten wat je wilde doen met de olifant maar wij wilden natuurlijk alles wel uitproberen! We gingen dus voor de “Full Experience”. Na wat algemene informatie over de olifant ontmoette we eindelijk de 3 elegante dames. Waar we mee begonnen was met de olifant te wandelen. Als je je hand achter je in een soort kommetje houdt pakte de olifant jouw hand met haar slurf en begonnen we te lopen, door het bos! Na een tijdje kwamen we op een open plek waar de verzorgers ons lieten zien wat de olifanten allemaal kunnen doen, knielen, schudden, blazen en van alles! Na die show mochten we de olifant aanraken, we voelde de slurf, de wimpers, de oren (achter de oren zijn ze heel zacht!), de nagels, onderkant van de voeten, staart en noem maar op. Natuurlijk nog wat foto's en toen liepen we hand-in-slurf terug. Daarna mochten we ze voeren, er waren stukken meloen die we in hun slurf moesten leggen en dan stopten zij dat in hun mond. Aan het einde had ik nog 2 stukjes in mijn hand en Hanneke had net haar laatste stukje meloen in de slurf van de middelste olifant gelegd, normaal stoppen ze het meteen in hun mond maar deze maakte duidelijk dat ze ook alvast mijn stukje wilden, ik legde dus 1 stukje in haar slurf naast de ander, maar ze had nog steeds niet genoeg! Ze zag/rook ook het laatste stukje in mijn hand en maakte door het aantikken van mijn arm met haar slurf duidelijk dat ze ook dat stukje nog wilde, dat was een bijdehande tante! ;)
Daarna mochten we natuurlijk nog op de olifant rijden (terwijl we ons stevig moesten vasthouden aan de verzorger voor ons:p) En toen was het tijd om afscheid te nemen..

Gelukkig konden we na deze ervaring op bezoek bij onze familie, ook weer in het bos!! In het zogenaamde Monkeyland wonen verschillende apen in het “wild” maar ze geven er wel rondleidingen, we hebben dus een rondleiding gekregen door dit bos en heel wat leuke, lieve, schattige, grappige en ondeugende aapjes gezien. Het grappigste was dat we ook grote schildpadden zagen die door de gidsen aapjestaxi wordt genoemd. Ook al gaan schildpadden heel langzaam, de apen gaan op hun rug zitten en blijven net zo lang op zijn schild bonken tot ze gaan lopen, haha slimme luie aapjes!

Het was nog niet eens middag dus we hadden tijd zat, na de lunch gingen we naar ons hostel in Tsitsikamma. We zijn naar een waterval gelopen op een verborgen plek in het bos (niet de makkelijkste route) en besloten dat we nog wel iets konden afstrepen van onze lijst, eigenlijk Hanneke's lijst. Het was tijd voor de grootste sprong van haar leven...
We zaten namelijk dichtbij de Bloukrans brug, de hoogste bungeejumpbrug van de wereld, van 216 meter hoog! Ik was blij dat ik haar daar heen kon rijden en kon genieten van een mooie brug met een prachtig uitzicht. Maar ik was het meest blij dat ik niet hoefde te springen! Na een tijdje wachten ging Hanneke met een groep mee de brug op. Gelukkig kon ik in t café daar alles op een tv-scherm volgen, ik zag (en hoorde) vele mensen van de brug springen en uiteindelijk ook Hanneke, supergaaf en vooral superdapper van haar!!
Daarna moesten we op zoek naar een winkel om eten te kopen. We eindigde in dit kleine winkeltje met nauwelijks spullen voor avondeten, maar het was naast het strand en het was bijna zonsondergang. We kochten dus wat fruit en dingetjes en aten dat als avondeten op een prachtig strand, met 1 van de meest prachtige zonsondergangen die ik ooit heb gezien, terwijl de grote golven tegen de rotsen waar we zaten aansloegen, het was perfect!

Zondagochtend hadden we geboekt voor kajakken op de Indische Oceaan, we waren te laat omdat we het niet konden vinden maar we konden 3 uurtjes later ook nog, we hebben ons dus zo lang vermaakt op het strand en in de oceaan tot 12 uur. Toen gingen Hanneke en ik in 1 kayak met een typische hippie/surfjongen het water op. Het water was heerlijk warm en vooral heel helder. Als we geluk hadden zagen we dolfijnen, hamerhaaien of zelf walvissen. Jammer genoeg hebben we naast een ENORME kwal die onder ons door zwom niks gezien maar het was heerlijk op dit water te kajakken. Toen we terugkwamen hoorde we dat ook hier de grote witte haai zwemt en die ook nog wel eens gespot wordt, waren wij ff blij dat we dat niet wisten...

Daarna waren we op weg naar onze volgende bestemming. Maar eerst moesten we nog even stoppen bij de Tsitsikamma waterval-tokkel-lijnen! Je wordt in een soort harnas gehesen met je eigen dingetje om van de tokkellijnen te glijden. Je gaat in een groep een parcours af boven water en watervallen. 1 voor 1 wordt je aan de lijn vastgeklikt, ga je in je harnas hangen (dat om je benen vastzit) houd je je handvatten omhoog en zoef je naar beneden/overkant, vlak voor het einde druk je de handvatten naar beneden om te remmen en wordt je er weer afgeklikt. Het was superleuk om deze lijnen af te glijden, vooral met zulke mooie uitzichten! Hierna waren we klaar om onze reis te vervolgen naar Addo!

Maandagochtend waren we op weg naar Jeffreys Bay (1 van de mooiste stranden) om te gaan paardrijden op het strand, ook deze keer waren we verdwaald maar toen we daar aankwamen waren onze paarden nog steeds opgezadeld en konden we gaan! In stapvoets naar het strand maar daar eenmaal aangekomen ook nog stukken in draf, de galop ook nog geprobeerd maar dat ging iets minder soepel. Het was ook wel natuurlijk weer heerlijk, en gaaf om dit te kunnen doen, op het strand en door het water van een prachtige oceaan.
We hadden een safari gepland voor die avond maar het regende....(!!) Ze waren dus heel eerlijk dat we geen dieren zouden zien en verplaatste de safari naar de zonsopgang. Dinsdagochtend stonden we dus weer om 5 uur op om om 6 uur in de grote safaritruck in het Addo Elephant Park te zitten. Bij de ingang werden we al meteen begroet door een olifant op de weg. In de eerste bocht werden ook al de leeuwen gespot! De gids zei dat hij de leeuwen 3 weken lang niet had gezien, dat was dus geluk! We zagen de 2 broers spelen, luieren en brullen op een zeer korte afstand. We vervolgden onze weg en zagen een groep zebra's naast de weg. Na een tijdje was ook de groep buffalo's gevonden, 3 van de big 5. We zochten nog naar een kudde olifanten maar het was nog te koud voor ze, geloof het of niet maar duizenden olifanten kunnen zich kennelijk toch in de bosjes verstoppen.... serieus.. We zagen nog wat grote vogels, springbokken en andere hertachtigen, wilde zwijnen (Pumba) en stokstaartjes (Timon). Ook dit was een bijzondere ervaringen om deze beesten in het wild te zien leven.

Nu stond ons de lange reis naar onze laatste bestemming te wachten, Oudsthoorn! 7 uur lang waren we onderweg toen we door alle weersomstandigheden waren geweest en eindelijk aankwamen. Het was kerstavond en in 1 keer waren we bang dat we misschien geen slaapplek konden vinden, dat bleek geen probleem te zijn want bij het eerste hostel was nog plek!
Woensdagochtend konden we uitslapen en rustig aan doen, gelukkig was 1 van de dingen die we wilden doen open met kerst. Eind van de ochtend gingen we naar de Cango Wildlife Ranch. Een soort dierentuin/wildpark. We kregen ook hier een tour en zagen leuke en bijzondere dieren. Hier konden we met krokodillen duiken maar daar hadden we de behoefte niet meer zo aan. Wat wel onze aandacht trok waren natuurlijk de kleine tijgers en cheetah's die we konden knuffelen! Als kerstkado aan onszelf regelde we dus een meeting met deze schattige dieren. Voor de eerste keer aaide ik een witte tijger en een cheetah! Het kon ook met de volwassenen maar de kleintjes waren toch wel heel schattig, na wat aaien, spelen en vooral foto's moesten we ze gedag zeggen maar waren we weer een geweldig leuke ervaring rijker! Het voelde misschien niet als kerst, maar het was ook niet verkeerd het zo te vieren!
Het was alleen zo superheet dat we eigenlijk niks meer wilden doen, we vonden toch nog de energie om naar een waterval te rijden, gelukkig maar want het was natuurlijk weer prachtig daar en heerlijk koel! We vonden daarna ook nog een chique restaurant om echt ontzettend lekker te kunnen eten met vooral een heerlijk toetje en onze kerst was compleet!

Donderdagochtend zijn we nog naar de struisvogels geweest waar we ze konden voeren, op ze konden zitten of rijden (ik heb er alleen maar op 1 gezeten..) en een nekmassage konden krijgen. Nou ja... Je moest een emmer met eten vasthouden en tegen het hek aan gaan staan, dan kwamen de enorme vogels vanzelf van alle kanten om het eten uit de bak te graaien. Het was zeker grappig.
We wilden eigenlijk nog naar de Cango Caves maar we moesten 2 uur wachten op de tour en dat zou betekenen dat we erg laat thuis zouden zijn, dat zag ik niet zitten. Aangezien dit niet hoog op de lijst stond en dit het enige was wat we zouden missen besloten we gewoon naar huis te gaan.

Hup TomTom weer aan en gaan. We hebben heel wat bijzondere en hele mooie routes gezien maar deze route werd wel erg bijzonder toen het asfalt in 1 keer ophield toen we een berg opgingen. Aangezien dat hier wel normaal is en de TomTom ons hierheen stuurden gingen we gewoon verder. De berg was wel erg steil, kronkelig en zonder bescherming voor de afgrond. Lichtelijk nerveus omdat de auto die we leenden van 1988 komt, hij niet van ons is, ik niet zeker wist of de auto het helemaal ging redden, vooral omdat alle andere auto's die ik zag een vierwielaandrijving hadden, reed ik de uitdagende weg naar boven. Eindelijk toen we bijna bovenaan waren was daar een uitzichpunt en stopte ik omdat ik ook wel eens van het uitzicht wilde genieten. We stapten uit en namen foto's. Toen kwamen er wat andere auto's aan. Een man stapte uit en begon hard te lachen en me te feliciteren dat ik het had gered met een VW Golf Citi, Eh.. Hoezo... Is dat niet normaal...? Ik begon nu vooral nerveus te worden vanwege de auto die niet van ons was.. Andere auto's kwamen en andere mannen stapten uit en begonnen te lachen. Toen we zeiden dat we niet wisten wat we deden maar dat de TomTom ons hierheen stuurde vroegen ze waar we heen moesten “Eh.. Fish Hoek..”. De ogen werden zo groot als schoteltjes en de mannen kwamen niet meer bij.... “Nou lieve dames dan zijn jullie wel goed verdwaald, dat is de hele andere kant op!” We hadden gewoon op thuis gedrukt in de TomTom omdat hij van onze buren was maar nooit naar het adres gekeken... Ik vond het ergens erg grappig maar werd ook een beetje bleek. Ik had deze spannende route voor niks gereden..? Wat nou bleek, we waren op de Swartbergpass, dat is een hele bekende route over een hoge berg speciaal gemaakt voor auto's met vierwielaandrijving. Ja, met zo'n auto kan ik het ook wel! Deze mannen hadden deze trip voor maanden gepland, speciaal zo'n auto gehuurd en daar waren 2 Nederlandse meisjes totaal verdwaald bovenop de Swartbergpass met een VW Golf Citi van '88. Ik vroeg of ik beter terug kon gaan maar ze zeiden dat ik nu net zo goed de weg kon vervolgen naar de N1 snelweg, ze lieten me het op de kaart zien en boden aan om voor en achter ons te rijden, ze beloofde me dat de auto het zou redden. Dus.. de stijle hobbelige 17 km naar beneden in de 1e versnelling... We deden er maar een uurtje over... Ik ben nog nooit zo blij geweest normaal asfalt onder de banden te voelen!! Maar uiteindelijk is het een heel grappig verhaal en ben ik trots dat ik het gewoon het gered! En wat Miriam betreft, die vertellen we maar even niks...

Zes uur die avond kwamen we veilig terug van ons grote avontuur. Het was een supergave week waarvan we enorm hebben genoten. Het was de enige kans om zoveel van het land te zien en die hebben we genomen. We zijn nu inderdaad blut... Maar heel wat ervaringen rijker :)

Volgende keer over een hele bijzondere Oud en Nieuw....!

Heel veel liefs en knuffels!

Ps: 6 januari hopen we eindelijk serieus aan de gang te kunnen met stage... ;)