Mama said there would be days like this.....

Lieve mensen in Nederland,

Al ruim een jaar geleden hadden Hanneke en ik besloten dat we de 3e jaarsstage in het buitenland gingen doen, op 1 of andere manier wisten we dat we samen gingen. Het was niet makkelijk, we hebben geknokt om überhaupt naar het buitenland te mogen, gevochten om naar Uganda te mogen en uiteindelijk ingestemd met, zoals iedereen weet, Zuid-Afrika. We hadden geen idee wat voor stage we zouden krijgen het het was allemaal op het nippertje geregeld. We dachten bijna dat het een verloren strijd maar toen konden we toch in 1 keer op reis, geen idee wat ons te wachten stond.

Zoals we van het begin af aan al hebben aangegeven was stage niet ideaal, we werden behandeld als vrijwilligers en hadden het gevoel dat we niet echt een stage voor SPH deden. Toch waren we al die tijd zeer optimistisch en probeerden we alles wat we konden om het te laten werken. Zoals je een paar blogs geleden las leek het de goede kant op te gaan. Toch pakte het anders uit dan verwacht.

Ik zal een snelle update geven van hoe de afgelopen weken stage er uitzagen. Wat ik kan zeggen is dat de ochtenden steeds langer werden. We gingen nog steeds naar de playgrounds, waar de kinderen steeds minder schattig werden, en de donderdagochtenden bestonden vooral nog uit wachten op de groep vrouwen die niet kwamen. Week na week moesten ze of hun kinderen registeren of konden ze gratis voedselbonnen krijgen. En tsja, als je werkloos bent ga je daar liever dagen voor in de rij staan! We probeerden de maandagochtenden door te komen door te rapporteren en de rest van de week voor te bereiden. Dinsdag- en donderdagmiddagen bestonden nog steeds uit de huiswerkklas, waar we nog steeds niks speciaals te doen hadden. Het is een nieuw project en er is totaal geen structuur. Zelfs voor Afrika is het erg. Je kan het ze niet zo kwalijk nemen omdat het net nieuw was maar het hielp ons niet. We hadden geen idee wat te doen en bleven op de klok kijken tot het tijd was om naar huis te gaan. Het kwam zover dat we steeds minder vaak gingen. Maandag- en woensdagmiddag gingen we naar de pleegkinderen. We vonden het leuk om met de ze rond te hangen en een relatie op te bouwen door middel van leuke dingen. Dat relatie opbouwen ging ook steeds beter, ze begonnen ons te vertrouwen en we leerden ze steeds beter kennen. Toch wilden we meer als hulpverleners doen en hadden een afspraak gemaakt met hun sociaal werker om wat dingen te overleggen. Jammer genoeg, maar niet verbazend, werd die afspraak vergeten en hebben we geen nieuwe kunnen maken.
Er is geen social worker aanwezig op stage en niemand die ons echt steunt, niemand heeft eigenlijk echt en idee wat we doen. We vertelden onze stagebegeleidster dat we voelden dat we aan het verdrinken waren. Ze is erg aardig maar nog maar 23, zelf nog een student en heeft geen idee wat ze met ons aanmoet. Daarnaast stond ze op het punt om te trouwen en is nu voor 2 weken weg, dat hielp dus ook niet.

Toen we vorige week vrijdag weer supervisie hadden (na de halloweenparty) gooiden we al onze frustraties eruit en bleek dat het zo echt niet meer kon. We trekken aan een dood paard en het is geestdodend. Iedere keer als we thuis komen zijn we kapot omdat we alles zelf moeten doen. Adri (supervisor) heeft ons overtuigd dat we echt iets anders moeten zoeken, ze zou het meteen die middag aan Connect laten weten (organisatie die ons bij Prochorus heeft geplaatst).
Hanneke en ik zitten vol positieve energie maar ook onze limiet is bereikt, we hebben geknokt deze 2 maanden maar het lukt gewoon niet. We stoppen stage bij deze organisatie. Wat een opluchting.

We hoorden dinsdag van Connect dat ze een afspraak had voor ons met een andere organisatie, Living Hope. Michelle (directrice van Connect) zei dat het geen zin meer had om naar Prochorus te gaan omdat we die tijd konden gebruiken om te focussen op een nieuwe stage.

Woensdag gingen we met goede moed maar toch ook wel lood in de schoenen naar stage. Pam (directrice) is niet makkelijk en zeer direct, daarnaast komt het wel plotseling. Vlak voordat we gingen wilden Hanneke snel haar gevallen was buiten van de grond rapen. Ze rende er naartoe en... verzwikte haar enkel! Ze voelde meteen dat er iets mis was en we moesten dus naar de dokter. Gelukkig had Duitser Erik zijn nicht op bezoek die ons een lift wilden geven. Er werd koeling en drukverband omheen gedaan en ze huurde een stel krukken. We belden Pam en maakten een afspraak voor de volgende ochtend om te praten. De dag liep dus anders dan verwacht maar zoals je in de andere blog kan lezen was het een prima dag verder. Hanneke is dapper doet het erg goed met haar voet en doet (erg eigenwijs) nog een hoop zelf ;)

De volgende ochtend gingen we met hetzelfde gevoel op weg naar stage, alleen deze keer was de uitdaging nog iets groter, het is namelijk heuvel op naar stage en Hanneke was nog niet gewend aan de krukken! Toen we eindelijk aankwamen bleek dat Pam er niet was.... Huh? We hadden toch een afspraak.. Toen hoorden dat ze een auto-ongeluk had gehad!! Serieus? What is going on... We waren erg verbaasd en wisten niet wat we moesten doen. De collega die het van Pam overnam (Liezel) wilden Hanneke naar huis brengen vanwege haar voet maar wilde dat ik bleef. No way... Ik kon daar niet meer blijven en wilden alleen graag vertellen dat we stopten. Als Pam er niet was kon ik dus beter naar huis (aangezien het ook Chris' laatste dag was). Er zat niks anders op dan Liezel te vertellen wat ons dwarszat. Ze begreep het gelukkig. Toch vroeg ze of ik even wilden blijven totdat een andere collega kwam, ik moest even op het gebouw passen. Dus deed ik dat.

Vrijdagochtend hadden we een afspraak bij Living Hope, dat is een goede hulpverleningsorganisatie in Vishoek. Het probleem was dat het ruim een uur rijden was en we geen auto hadden. Gelukkig heeft Mirjam ons gered van een hoop gedoe en geld en ons haar auto geleend. Maar ik moest nog steeds daar heenrijden! Ik heb niet heel erg laten merken hoe nerveus ik eigenlijk was, ik had geen keus. We hadden de routebeschrijving opgezocht en met goede moed gingen we op weg, de linkerkant van de weg. Het ging beter dan verwacht! Zodra ik de auto een beetje leerde kennen en ik mijn plek op de weg had gevonden voelde het alsof ik niet anders deed. Naast een paar keer misgrijpen met mijn rechterhand om te schakelen, een paar keer te ver naar links reed en op de rechterhelft eindigde bij een U-turn (er kwam gelukkig geen auto aan) ging het rijden goed! Het was een lange weg met verschillende snelwegen en een berg, en dus reden we een paar keer verkeerd. We kwamen 3 kwartier te laat aan (we hadden wel gesmst), maar dat maakt helemaal niet uit hier! We konden even plaatsnemen in een andere meeting met een paar werknemers. Het was een soort werkoverleg en we hoorden al meteen dat dit veeeeeel meer kwaliteit had. We zaten nu eindelijk bij een organisatie die eigenlijk met methodes en begeleiding werkt. Na iets meer dan een half uur was het tijd voor onze meeting en legde ze uit wat voor organisatie het was. Het is teveel om uit te leggen maar dat zal ik doen als we voor deze plek kiezen. We waren in ieder geval erg enthousiast omdat ze met lifeskill-training en met kinderen en families werken. Precies wat we willen. Ze bood zelfs al meteen accommodatie aan! Het klinkt te mooi om waard te zijn maar er is 1 probleem... We willen niet weg uit Kayamandi.. De kinderen over wie ik het de hele tijd heb, hebben ons hart gestolen en we hebben beloofd om voor ze te zorgen, dat zouden we met liefde doen! We kunnen niet zomaar weg!!! Toch beseffen we dat we hier voor stage zijn en moeilijke beslissingen moeten maken. We hebben elkaar beloofd dat als we verhuizen (we dan ook een auto kopen) en Kayamandi vaak zullen bezoeken. We hebben tegen de vrouw gezegd dat we erover nadenken en alles laten bezinken.

De komende tijd zullen we besteden aan Prochorus afsluiten, alles op een rijtje te krijgen, misschien meer afspraken met andere instellingen en misschien dus verhuizen en een auto kopen. De tijd zal het leren....

We balen van wat er gebeurt maar zijn er, naar mijn mening, nog steeds zeer positief onder. We hebben vertrouwen en weten dat we nou eenmaal moeten doen wat we moeten doen. Jullie horen snel meer!

Maar nu eerst even rust van al mijn blogs, jullie zijn weer helemaal up to date! ;)