Americans party continues

Hallo hallo,

Hier ben ik alweer met een vervolg op mijn andere blog, de andere week vol leuke dingen!

Die zaterdag was het weer een dag om te gaan surfen! Chris wilde nog graag een keer surfen voordat hij wegging en wij hadden hem overgehaald om op zaterdag te gaan zodat wij ook mee konden. Dus vroegen we Miriam en haar Duitse vriend Maxi ook mee. Miriam wilde gelukkig wel met de auto (scheelt een end lopen, een uur extra reistijd en een treinsprong...). We kwamen om ongeveer 10 uur aan. Het leek een prachtige dag maar de wind waaide hard. We zagen al aan de oceaan dat het veel en wilde golven had. Jeeeeeeej! Dachten we allemaal, tot het we het water ingingen. In plaats van echt te surfen was het deze keer vooral een overlevingsstrijd. We hebben allemaal geprobeerd om op onze surfborden te komen maar de golfen slingerden ons heen en weer en we werden steeds richting de rotsen getrokken. In 1 keer was het water ook VOL met kwallen. Elke golf die me overspoelde was ik weer bang voor die wezens, en in 1 golf voelde ik in één keer een scherpe, stekende pijn in 2 vingers, toch nog gestoken.. Er zat allemaal felblauw spul op mijn vingers en ik ging ermee naar de surfshop. Ze vertelden me dat ik was gestoken door een blue bottle (iets dat wij een portugees oorlogsschip noemen.....) Ik moest het afspoelen met heet water en ik zou het wel overleven. Ik moest alleen waarschuwen als ik ademhalingsproblemen zou krijgen, oké....? Ik ging niet meer terug dat water in, Dan was op het strand foto's van iedereen aan het maken en ik had meer plezier daarmee dan dat ik terug dat water in ging. We werden trouwens ook vergezeld door zeehonden, heel leuk en spannend maar waar zeehonden zijn.. zijn de haaien. Mij kreeg je dat water niet meer in.
Later zijn we nog wezen lunchen, ijsje gegeten en over het strand gelopen. We liepen een route waar bij elke golf je overspoeld kon worden, jammer genoeg is niemand echt nat geworden.. Om een uurtje of 5 was het wel weer tijd om naar huis te gaan. Miriam wilde haar auto starten en bleek de mobilizer te missen! Geen idee wat het is, oude auto's hebben dat nodig om op te starten. De rest van de avond hebben we nummers gebeld om ons te helpen maar niemand wilde helpen op een zaterdagavond (Afrika..) De auto werd naar een veilige plek gebracht, want daar zou het zou het zeker gestolen worden, en om half 9 gingen we eindelijk met de taxi naar huis.
Maxi is bij ons blijven slapen en toen hadden we eindelijk genoeg mensen om de buitenlanders weerwolfen te leren! Iedereen vond het een superleuk spel en het is jammer dat we dat niet eerder hadden gedaan. Ik moet toegeven dat sommigen er ook erg goed in waren..

Zondag konden we eindelijk uitslapen en relaxen, dachten we... Tot om half 10 hard op onze deur werd geklopt. Niemand was nog op dus ik besloot open te doen. Met halve oogjes en mn pyama opende ik de deur en daar stonden zo'n beetje alle kinderen (stuk of 12), in zwemkleding, klaar om te gaan zwemmen. Chris zou ze meenemen om te zwemmen en de vraag is of wij ook kwamen. Zucht... Toe maar weer dan, het was Chris zn laatste weekend. Het was maar goed dat we meegingen, het was bloedheet die dag. De weg er naartoe was spannend en Afrikaans, door iemands achtertuin, over een muur, door een riooltje, een 5-baansautoweg, door een dal, over een rivier op een klein boomstammetje, en een weiland door. Jammer genoeg ging het zwembad de eerste 1,5 uur niet open maar we hebben ons prima vermaakt met voetballen, frisbee en de kids vinden het tegenwoordig leuk om Hanneke en mij uit te dagen om te stoeien. Daarna was een verfrissende duik wel welkom! Het water was een stuk schoner dan verwacht en iedereen leek het naar zijn zin te hebben. Om een uurtje of 3 gingen we weer naar huis omdat iedereen honger had en de blanken waren aan het verbranden. De kids hebben nog een film bij ons gekeken. Het was al met al een leuke zondag.

Maandag en dinsdag waren niet zo bijzonder, tot dinsdagavond. We werden opgehaald om mee te gaan naar een voetbalwedstrijd, eindelijk! Weer een beetje vertrouwde cultuur, en vertrouwder kan het niet want we gingen naar een wedstrijd van Ajax! Ja echt waar, we konden onze eigen club hier supporten. Nou ja, bijna dan. Dit was Ajax Cape Town in plaats van Ajax Amsterdam. Maar hee, het was Ajax en het logo en de shirts zagen er hetzelfde uit! We gingen met onze collega Bonez en Ajax moest tegen zijn team, de Kaizer Chiefs. Hij dus in het geel en wij in het rood en wit het stadium in. Het was gelijk een mooie kans om dat grote nieuwe stadium te bekijken. Het was fijn om weer even van voetbal te kunnen genieten en heerlijk om Ajax aan te moedigen tussen de fans van de tegenstanders. Er gebeurde niet veel, behalve wat gemiste goals, tot de laatste minuten. Ajax had eindelijk gescoord!!! Gelukkig vonden de andere mensen het grappig toen wij zo hard juichten en zij hard baalden. Ook Bonez was een stuk stiller op de terugweg dan de heenweg! Dankjewel Bonez dat je ons meenam naar een wedstrijd, en treur niet te lang, 1 team moet nou eenmaal de beste zijn! ;)

Woensdag was een bijzondere dag, maar ik ga het skippen tot naar die avond, de rest hoor je in het korte verslag over stage. Het was namelijk Chris zijn laatste volle dag. Als afscheid wilde hij avondeten maken voor IEDEREEN, alle kinderen, vrijwilligers en de familie Zulu. Hij had flinke boodschappen gedaan. Hanneke zou voor het toetje zorgen en ik had drinken gehaald. Om een uurtje of 4 werden we naar de keuken geroepen om te helpen. Maar toen we binnenkwamen schrokken we ons naar, Chris zijn baard was bijna helemaal weg!!! We wisten dat 1 van de kinderen zijn baard er af mocht halen maar het was schrikken. Voor degene die foto's hebben gezien moeten gezien hebben dat Chris al die tijd een flinke baard had. We kenden hem niet anders. Nu was het net alsof er een vreemde in de keuken stond. We hielpen hem met groente snijden, kaas raspen en eten koken maar we konden in het begin nauwelijks naar hem kijken... Na een tijdje wende het en stond het eigenlijk wel goed, waarschijnlijk zelfs veel beter. Om 6 uur waren er zo'n 12 kinderen en alle anderen waren er ook. Iedereen stond in een rij en Chris en ik schepte alles op de wraps, Hanneke hielp iedereen met het opvouwen. We hadden nauwelijks tijd om zelf te eten maar het was goed om iedereen te zien genieten en de kinderen hielpen met de afwas, het kon niet beter. Ook Hanneke's toetje was geslaagd. We hadden de hele middag (in bed) chocola in vlokken gesneden met een gewoon mes omdat ze hier geen hagelslag hebben. Dat ging samen met lange vingers, aarbeienjam en slagroom, smullen! :)
Daarna hebben we nog wat met de kinderen rondgehangen en maakten iedereen zich klaar voor een laatste avond stappen met Chris. De avond werd weer in onze favoriete bar Cubana's doorgebracht. Het was heel gezellig omdat alle vrijwilligers en wat vrienden van Chris meegingen. We hebben Chris' verblijf goed samen afgesloten.

Donderdag waren Hanneke en ik thuis, onder andere om Chris naar het vliegveld te brengen. We hebben de hele dag een beetje met hem rondgehangen, laatste dingen gedeeld en uiteraard zelf een kaart gemaakt. We wilden eigenlijk een kadootje en echte kaart kopen maar je komt er in de volgende blog achter waarom dat niet gebeurt is. De Duitsers kwamen tussen de middag thuis en we hebben nog samen genoten van overgebleven wraps, pizza en Amerikaanse pannenkoeken! Het was tot 5 uur 's middags een kwestie van wachten tot we zouden vertrekken.. In de tussentijd heeft 1 van de andere kinderen de rest van Chris' baard geschoren, opnieuw wennen, het scheelde wel voor het afscheid nemen, het was toch onze Chris niet;) De kinderen zijn gebleven tot dat de taxi er was en toen was het toch echt tijd voor afscheid. Deze kinderen betekenen bijna alles voor Chris en hij is zo close met ze. De tranen begonnen dus te komen bij zowel Chris, de kinderen en een paar vrijwilligers. Het was verdrietig om te zien, de meeste kinderen hebben geen vader en Chris was het perfecte mannelijke voorbeeld. Na heel wat knuffels stapten Chris, Dan, Hanneke en ik eindelijk in de taxi, voor Chris zijn laatste ritje (voorlopig) in Zuid-Afrika. Op het vliegveld hebben we alleen gewacht tot Chris had ingecheckt en toen was het tijd voor ons afscheid. Een laatste knuffel en vooral veel beloftes als dat we hem moesten blijven updaten hoe het met de kinderen gaat, we goed voor hen moeten zorgen en moeten Skypen. It was wonderful to meet you Chris, we already miss you a lot. Kayamandi is very quiet without you! Can't wait to see you next time.

Oke mensen, tot hier, mijn volgende blog zal een korte beschrijving worden van hoe de zaken met stage staan, want daarvoor zijn we hier tenslotte! ;)

Dikke drukkies en veel liefs!!