Ditjes en datjes

Heyhoi leuke mensen!

Toch maar weer even een update vanuit Zuid-Afrika! Zoals ik zei wordt het leven hier steeds normaler maar er gebeuren natuurlijk altijd dingen! Eerst een weerupdate; Bij jullie wordt het weer steeds mooier, hier komt de herfst eraan. Gelukkig voor ons is de herfst het beste seizoen hier! Overdag is het een prima temperatuur om nog in een T-shirt rond te lopen, korte broek kan maar lange broek is ook niet meer te warm. Het beste van allemaal, de nachten zijn gewoon koud waardoor we eindelijk weer van onze dekens kunnen genieten en normaal kunnen slapen! Zomer overleefd, check!

Ondertussen hebben wij namelijk bezoek gehad uit Nederland! Hooggeëerd bezoek van school, onze stagedocent is even een kijkje komen nemen. Hij is degene waarmee we door dit jaar heen e-mailen en wanneer nodig Skypen. Hij kijkt onze opdrachten na en geeft ons advies etc. Hij moet ons ook een middenbeoordeling gegeven en daarvoor kwam hij even langs. Eerst hadden Hanneke en ik apart een gesprek met hem in Kaapstad en later kwam hij bij onze organisatie langs en hadden we een gesprek met hem en onze stagebegeleidster van Living Hope. Hij was erg positief, positiever dan wijzelf waren omdat we toch altijd wel lichtelijk onze twijfels hadden of we wel aan de verwachtingen van school voldoen en zei dat we sowieso een voldoende hebben. Erg positief nieuws dus en toch leuk om een bekend Nederlands gezicht hier in Zuid-Afrika te zien!

Ik heb jullie de vorige ook een beetje uitgelegd dat het samenwerken met onze collega's niet altijd even makkelijk is. Dat is er ondertussen niet beter op geworden. Ik wil wel even duidelijk maken dat we niet met tegenzin naar onze stage gaan, in tegenstelling, we gaan elke dag met nieuwe frisse moed en hebben het ook zeker nog leuk. Onze collega's zijn namelijk wel gezellig en naast alleen ons eigen team zien we ook nog genoeg andere mensen. Het probleem is dat het team niet meer erg gemotiveerd is voor dit werk. Ze zijn zelfs allemaal op zoek naar een andere baan, vooral naar iets dat meer verdient want ze verdienen inderdaad zeer weinig. En in onze ogen zijn ze vooral lui, ze doen niet veel omdat ze niet gemotiveerd zijn. Daarnaast moeten we toegeven dat we elke dag met de cultuur dealen. Veel dingen hebben we gewoon geaccepteerd. Maar hun manier van denken, de communicatie en de planning blijven toch dingen die we waarschijnlijk nooit echt zullen snappen en waar we ons over zullen blijven verbazen. We missen binnen ons team toch ook wel de studievaardigheden, iets dat wij tijdens onze opleiding wel hebben meegekregen. We willen zeker niet overkomen alsof wij het beter weten maar wij hebben nou eenmaal wel dingen geleerd die heel handig zijn om te weten en daarmee vaardigheden opgebouwd die ook zeker van toepassing zijn bij het werken met kinderen. Dit alles bij elkaar roept nog wel eens frustraties op en belanden we weer in een gesprek wat te doen. Het is allemaal niet zo negatief als het klinkt. Het is iets dat we zien als een grote uitdaging en we leren er veel van. Verder gaan we zien wat er gaat gebeuren, misschien hebben we tegen de tijd dat we weggaan wel een heel nieuw team.. We doen ook nog lekker ons eigen ding op stage en als de kinderen er zijn kunnen we aan onze eigen relatie met de kinderen werken. We doen dus nog genoeg school-gerelateerde dingen.
Onze Nederlandse stagedocent zei dat we misschien een manier kunnen vinden dat we hen wat van onze kennis kunnen bijbrengen, ook in hun voordeel en dat we vooral moeten blijven kijken naar de positieve dingen waar we iets mee kunnen. Vooral dit laatste vergeten we wel eens.

Verder hebben we op het moment wat ditjes en datjes. Hanneke was een maand geleden wat ziek en kon geen eten binnenhouden, ik liep 2 weken geleden salmonella of 1 of andere voedselvergiftiging op en was een week knock-out op de bank, misseljk, hoofdpijn en na een week toch maar naar de dokter geweest waarna ik gelukkig antibiotica kreeg en nu weer beter ben! Daarnaast was Hanneke snipverkouden (toch een keer per ongeluk het raam open gelaten 's nachts..) en komt nu haar zeer pijnlijke verstandskies door waardoor eten al meer dan een week moeilijk gaat. Verder is het vooral onze spijsvertering en darmstelsel dat ons nogal problemen geeft maar we hebben ondertussen al een abonnement bij de apotheek en zijn we daar bekende gezichten. Vaak hebben ze toch voor elk probleem wel weer iets!

Er was ook een groot hoogtepunt afgelopen week. Op vrijdagen hebben wij met alle teams training op het hoofdkantoor. Vorige week vrijdag kwamen er wat klassen van een school voor een presentatie dus zaten we in een grote zaal. De meisjes moesten alleen meegenomen naar een ander gebouw, dus Hanneke ging vrolijk voorop om ze te leiden, ik zag dat het ging gebeuren maar kon haar niet op tijd stoppen.. Deze zaal heeft grote ramen en die waren net schoongemaakt. Hanneke liep dus vrolijk voor iedereens ogen recht tegen het raam aan! De enorme klap en de afdruk van Hanneke's gezicht op het schone raam maakte al snel aan iedereen duidelijk wat er was gebeurt. Ze heeft zich goed opgeofferd om een leuke sfeer neer te zetten! Nu zaten we daar afgelopen vrijdag weer met alleen de teams en we hadden het er allemaal over hoe Hanneke daar de week ervoor tegen het raam was aangelopen. Ze waren weer schoongemaakt en ik moest toegeven dat het raam moeilijk te zien was.. Nog geen 10 min. later komt er een oud vrouwtje binnen om iets te pakken. Ze wil ongemerkt weer weggaan, ze kwam binnen door de juiste deur maar wilde ook naar buiten door het raam! Dus weer een enorme klap en de bril van de arme vrouw viel op de grond. Met de tekst: “Oh ik denk dat tegen de verkeerde deur ben aangelopen” ging ze snel naar buiten. We konden het niet helpen dat we minstens 5 min. nodig hadden weer bij te komen. Iemand zei dat het voor haar al de 5e persoon was die ze daar tegen het raam had aan zien lopen. Ze moeten die glazenwasser toch maar niet meer laten komen...

In onze vrije tijd vervelen we ons ook zeker niet en hebben met de groep Amerikanen om ons heen regelmatig een etentje of barbecue ergens, we gaan nog naar de sportschool en Bijbelstudie is op woensdag. Afgelopen woensdag had 1 van de mannen zijn vrouw en 2 kinderen meegenomen. Het kleine (zwarte) meisje van ong. 2-3 jaar had, ondanks de moeite van de andere vrouwen, al snel haar ogen op mij gefocust en voor ik het wist had ik de rest van de avond een kind op mijn schoot. Iemand zei voor de grap dat ik haar mee moest nemen naar huis, waarbij ze van mijn schoot afrende en snel haar knuffel, boekje en fles pakte, ze was kennelijk klaar om te gaan! Jammer genoeg toen we weg wilden gaan en ik met haar in mijn armen stond deed Hanneke toch even haar mond open. Volgens haar is kinderen nemen een beslissing die je samen moet nemen en ze was er nog niet klaar voor. Ik dacht echter dat het goed zou zijn voor de relatie.. Zucht.. Dus heb ik haar toch maar teruggegeven aan de moeder ;) Haha, het laatste woord is er alleen nog niet over gesproken dus als je je mening wilt geven hierover dan kan dat.

Ik heb ondertussen ook mijn derde (en laatste) tattoo, deze keer alleen wat zichtbaarder, op mn pols. Ik kreeg verschillende reacties maar de meesten vinden hem mooi. Mijn teamleider daarentegen was iets minder blij. In de zwarte en gekleurde cultuur hebben vaak alleen de mensen die tot een gang behoren een tattoo, en dat is dus negatief. En daarnaast geloven zij ook dat je naar de hel gaat als je een tattoo hebt. Ze willen de kinderen dus niet stimuleren om er 1 te nemen en dan helpt dus niet als ik als leidinggevende er wel 1 hebt. Dus vanaf nu bedek ik de mijn pols tijdens club met een armband en gelukkig komt de winter eraan! Dat was dus weer even een cultuurmomentje.

Nog een leuk cultuurdetail. Ze zijn op dit moment ergens in de omgeving aan het bouwen, daar hebben ze veel energie voor nodig. Daarom hebben ze besloten om elke dag tijdens bepaalde tijden de stroom overal uit te zetten.. Dat is hier kennelijk normaal want op het werk en in de meeste publieke plaatsen hebben ze daar gewoon een back-up voor. Gelukkig gebeurt het in de weekenden niet.

De dagen en weken gaan ondanks mega snel en ik schrik ervan als ik me bedenk dat we nog maar 3,5 maand te gaan hebben..

Geniet van het lenteweer en tot de volgende blog!

Veel liefs en dikke knuffel!