Maand 1 voorbij, verrassingen nog niet!
Blijf op de hoogte en volg Mieke
07 Oktober 2013 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Neeederland!!
De kop is eraf, maand 1 is voorbij! Dat betekent dat er nu nog maar 9 maanden over zijn voor onze avonturen! We hebben er gemengde gevoelens over, aan de ene kant is het megasnel gegaan maar aan de andere kant voelt het alsof we hier al eeuwen zijn. Zoveel hebben we al gedaan en meegemaakt en zoveel voelen we ons al thuis hier!
Maar genoeg gekletst, er is natuurlijk ook alweer een week voorbij en dus tijd voor weer een blog, op dit moment beleven we nog genoeg om elke week te vullen met een lange blog. En dit wordt aardig lang maar er moeten wat cultuurdingen worden gedeeld!!
Vorige week woensdag waren we halverwege onze stageweek, toen we 's ochtends aankwamen zaten er meer mensen dan normaal op de plek waar we altijd de dag beginnen. Er waren 2 mannen die allerlei vragen stelden aan de vrouwen met (kleine) kinderen. Dit bleken mannen te zijn van een organisatie die dozen met allerlei middelen voor baby's en kleine kinderen gaat uitdelen in de achtergestelde gebieden. Hiervoor moesten ze zich natuurlijk wel verdiepen in de cultuur en wat de Xhosa vrouwen (het liefst) gebruiken. Ik moet even wat interessante weetjes op een rij zetten.
Ze gebruiken geen thermometer maar hun vinger om de temperatuur van hun baby te meten (niet geheel zeker hoe dat werkt...)
Als het kind koorts heeft stoppen ze het gewoon in koud water (logisch toch, als je iets wilt laten afkoelen stop je het in koud water..) Of ze wassen het kind met azijn (dat is kennelijk temperatuurverlagend)
De vrouw mag een jaar na de geboorte van het kind, de tijd van borstvoeding, geen seks hebben met de partner, ze geloven dat het volgende kind dan gehandicapt of ziek is. (Dat kan verklaren waarom er zoveel alleenstaande moeders zijn...)
Het kind slaapt altijd bij de moeder/ouders in bed, door gebrek aan ruimte maar ook vaak omdat de moeders zeer bang zijn dat hun kind iets overkomt of dat het bijvoorbeeld gestolen wordt. Het kind blijft vaak tot oudere leeftijd bij de ouder(s) in bed. (Geen idee hoe er meer kinderen komen)
Nou ja, je kan dus wel begrijpen dat dit interessant was. Hierdoor waren we een stuk later op de playground en ging de ochtend snel voorbij. 's Middags zijn we weer bij de pleegkids geweest. We hadden het oudste meisje, Zizopho, beloofd om cupcakes te maken, ze had dit namelijk nog nooit gedaan in haar leven!!! Hier moesten we als SPH'ers wat aan doen. Dus wij met zn 3en in de keuken en daarna met de andere kids de cupcakes versiert en natuurlijk het leukste gedeelte, opgegeten. Ze hebben van zoiets simpels heerlijk genoten. Daarna film gekeken en weer naar huis. 's Avonds hebben we een keer een ander spel gedaan dat “True colors” heet, er worden vragen gesteld als: Van wie zijn familie zou je lid willen zijn, wie zijn oksel zou je willen ruiken etc. Iedereen is een kleur en er wordt gestemd, jij moet raden hoeveel mensen er op jouw stemmen. Het was een leuk spelletje waardoor er onder sommigen meer vijanden en onder anderen meer vrienden zijn gemaakt ;)
Donderdagochtend was de grootste schok die we hier tot nu toe hebben gehad. In ieder geval voor mij wel. We vroegen of we een keertje bij een andere crèche mochten kijken en dat was prima. Deze keer gingen we alleen naar een crèche midden tussen de sloppen op een onverharde weg, de crèche zelf was in 2 krotten. Toen we daar aankwamen hoorden we al een hoop lawaai uit de krotten komen. Je moet je voorstellen dat deze kinderen bijna nooit blanken zien en dan vinden ze dus erg bijzonder, daarna wordt er door sommigen, en de kinderen, opgekeken tegen blanken... We waren dat al wel een beetje gewend want overal waar we lopen horen we “Teacha, teacha! (van teacher) en moeten we zwaaien, high fives en knuffels geven. Het is dus alsof je beroemd bent, het lijkt leuk maar het is voor hele verkeerde redenen, namelijk alleen je huidskleur. Maar we waren het dus al wel een beetje gewend van wanneer we over straat lopen of van de andere playgrounds. Maar dit hadden we nog niet meegemaakt....
We kwamen binnen in een krot dat of te klein was, of er waren veeeels te veel kinderen en die begonnen als een gek op ons af te rennen met een hoop kabaal en “teacha, teacha!!” De volgende minuten werden besteed aan weer de high fives etc., aangestaard worden en vooral heel veel betast worden.. geen haar op mijn hoofd was nog veilig en natuurlijk ook handen, armen en gezicht moesten gevoeld worden om te kijken of het wel echt was. Ik heb het allemaal laten gebeuren omdat ik druk bezig was het te verwerken terwijl ik mezelf afvroeg, waarom zijn er zoveel kinderen in zo'n klein gebouw? Waarom verschilt de leeftijd zoveel? Waarom reageren deze kinderen nog heftiger dan de anderen? Waar maken ze zich zo druk over? Wooowww... dit is echt wel een krot, hoe doen ze dit? Daarna werd het volkslied uit volle borst voor ons gezongen. Er werd ons verteld dat we ons moesten opsplitsen tussen de 2 “gebouwtjes” en ik besloot om naar degene ernaast te gaan. Geen slimme keus want die kinderen hadden me natuurlijk nog niet gezien... Dat betekende dat ik het hele proces nog een keer moest doen en ik dus geen personal space meer over had. Dit krot was alleen nog erger, het was nog iets kleiner en had geen tafels of stoelen, helemaal niks, de vloer was kapot, vies en oud en de muren waren verrot en vol scheuren. Toch leek dat het plezier van de kinderen niet te drukken. De rest van de ochtend werd gevuld met zingen, dansen en spelletjes. Je moet je dat tijdens deze taferelen de kinderen je nog niet vergeten zijn, ze sloegen elkaar zowat in elkaar om mijn hand te kunnen vasthouden (en je kan er niks van zeggen want ze verstaan je niet... Alleen “hi”wat “nee” betekend). Als ze je hand niet kunnen hebben klimmen ze wel gewoon op of onder je van zorgen ze dat ze je in ieder geval kunnen aanraken... Hanneke en ik zeiden tegen elkaar dat we die dag niet eens meer zouden merken als iemand onze billen zou aanraken, zoveel zaten die kinderen aan je. We zijn iets eerder weggegaan omdat het beklimt worden teveel werd en we alles even op een rijtje moesten zetten.
Ik moest trouwens op een gegeven moment ook erg nodig naar de wc en vroeg me al sterk af waar dat zou moeten.. Toen ik 1 van de leraressen ernaar vroeg werd er een sleutel gepakt en moest ik meelopen. Een stukje verderop stond er een rij ijzeren cabines met nummers erop, we liepen naar nummer 10 en het slot werd er vanaf gehaald, daar kon ik naar de wc. Het was een beetje een campingidee maar dan heeft iedereen zijn eigen cabine. Maar laten we zeggen.... ik zal nooit meer klagen over de kwaliteit van de wc's op een camping....
Meteen na de lunch hadden we dan eindelijk onze eerste meeting met de groep vrouwen waarover ik vertelde, nou ja, dat was in ieder geval de bedoeling.. We zouden om 1 uur beginnen en om 2 uur was er nog niemand. Ze zouden vast moe zijn en gewoon niet komen, we konden het beter een keer in de ochtend doen.. Tsja, het blijft Afrika! Maar we vonden het niet erg want we waren hartstikke moe en moesten daarna alweer door naar de huiswerkklas. 's Avonds werd er een ander potje van True colors gespeeld.
Vrijdag was onze vrije dag waarin we vooral uitgerust hebben en naar een WiFi plek zijn gegaan om alles op internet te doen wat we wilden. Thuis hebben we de jongens geholpen met hun fotoboekjes die ze voor alle kinderen van hun reis samen hebben gemaakt en 's avonds natuurlijk Catan gespeeld.
Zaterdag was een dag om naar uit te kijken. Chris nam alle kinderen mee naar Muizenberg om hen ook te laten surfen, dit had hij met de man van de surfshop geregeld die zelf ook met kinderen uit sloppenwijken werkt. En Hanneke, Theresa en ik gingen mee om te helpen en uiteraard voor eigen plezier. Hanneke en ik hebben de chauffeur (en Chris) op de heenweg gek gemaakt door het hele uur te vullen met allerlei liedjes. En die kinderen kunnen een behoorlijke keel opzetten... Wij hebben er daarentegen van genoten :D Toen we aankwamen werden alle kinderen en wijzelf weer in wetsuits gehesen en na een korte uitleg voor de kids konden ze het water in. Het was alleen jammer dat het een slechte dag was, geen regen maar wel echt een koude wind. Maar dat maakte het water des te warmer. De meeste kinderen lukten het niet echt om te surfen maar ze hebben zoveel plezier gehad. Het mooie van de kinderen hier is dat ze nooit klagen, het was niet te koud, het was niet te saai, het was niet te kort of te lang etc. Ze kregen ook een lunch van rijst en bonen en zonder hun neus op te halen of te klagen werd alles gegeten. Ze kunnen zichzelf dan ook prima vermaken, er werden skateboards, ballen en boksballen tevoorschijn gehaald en zo werd te tijd gevuld. Daarna is er nog met onze groep kinderen en de groep van Muizenberg een voetbalwedstrijd gespeeld wat de kinderen 2 uur lang volgehouden hebben. Zoals ik zei, geen 1 keer een enkel geklaag gehoord over ook maar iets en ze hebben van elk moment genoten. De weg terug was dan ook een stuk stiller omdat al de kinderen/tieners hartstikke moe waren. Om nog meer tot rust te komen hebben ze bij ons de films Despicable me 1 en 2 gekeken (dankzij Hanneke's laptop). Het was een heerlijke dag waar we allemaal echt van genoten hebben :)
Zondag was ook een relaxte dag, we hebben uitgeslapen en gingen met Dan, Chris en Theresa uit voor lunch in Stellenbosch. Dit was om onze eerste maand hier te vieren en het was de laatste dag met Dan en Chris voordat ze vandaag op een reis naar Dubai en Marokko zijn vertrokken voor 3 weken. We hebben Aziatisch/Thais gegeten. Je kon kiezen tussen mild, medium of hot chili en we gingen allemaal voor medium. Iedereen dacht dat dat vast wel meeviel maar het was een hoop gesnuif aan tafel. Met andere woorden; Dat was echt wel heet!!! Maar gelukkig ook lekker.
's Avonds hebben we een spel gespeeld dat “things” heet. Er zijn vragen als: dingen die je niet aan een baby geeft; dingen die je als eerste koopt als je 1 miljoen wint etc. Iedereen schrijft een antwoord op een blaadje en je moet raden wie welk antwoord heeft geschreven. Daarna hebben Hanneke en ik nog met de Amerikanen als afscheidsspel Hartenjagen gespeeld. Het was alleen al middernacht en ik was kapot, dus dat was een snel spelletje, waarin ik inderdaad dik verloren heb.
Vandaag (maandag) moesten we 's ochtends eerst afscheid nemen van de Chris en Dan, zij zijn dus nu op reis voor 3 weken en komen dan hier terug voor 1-2 weken, jep, het is nu erg rustig hier.. Verder hadden we een meeting op stage. We hadden geen idee wat te verwachten en we dachten dat we over het werk gingen praten. Maar ik had al door dat het me hier erg deed denken aan Texas qua geloofsleven en dus kwam er een voorganger/predikant om de visie van Prochorus uit te leggen en werden we verteld hoe als christenen te handelen in ons werk en hebben we dus de hele ochtend naar een soort preek geluisterd. Dat was wel erg interessant. Het was alleen 4 uur lang en dus veel informatie. We zouden vanmiddag eigenlijk naar de pleegkids maar anderen namen ook vrij dus wij ook. De middag is gevuld met luieren en slapen. Op dit moment ligt Hanneke heerlijk te slapen in het bed naast mij, dat bedoelen we maar met: Goed leven!!
Dikke knufs en soentjes!
De kop is eraf, maand 1 is voorbij! Dat betekent dat er nu nog maar 9 maanden over zijn voor onze avonturen! We hebben er gemengde gevoelens over, aan de ene kant is het megasnel gegaan maar aan de andere kant voelt het alsof we hier al eeuwen zijn. Zoveel hebben we al gedaan en meegemaakt en zoveel voelen we ons al thuis hier!
Maar genoeg gekletst, er is natuurlijk ook alweer een week voorbij en dus tijd voor weer een blog, op dit moment beleven we nog genoeg om elke week te vullen met een lange blog. En dit wordt aardig lang maar er moeten wat cultuurdingen worden gedeeld!!
Vorige week woensdag waren we halverwege onze stageweek, toen we 's ochtends aankwamen zaten er meer mensen dan normaal op de plek waar we altijd de dag beginnen. Er waren 2 mannen die allerlei vragen stelden aan de vrouwen met (kleine) kinderen. Dit bleken mannen te zijn van een organisatie die dozen met allerlei middelen voor baby's en kleine kinderen gaat uitdelen in de achtergestelde gebieden. Hiervoor moesten ze zich natuurlijk wel verdiepen in de cultuur en wat de Xhosa vrouwen (het liefst) gebruiken. Ik moet even wat interessante weetjes op een rij zetten.
Ze gebruiken geen thermometer maar hun vinger om de temperatuur van hun baby te meten (niet geheel zeker hoe dat werkt...)
Als het kind koorts heeft stoppen ze het gewoon in koud water (logisch toch, als je iets wilt laten afkoelen stop je het in koud water..) Of ze wassen het kind met azijn (dat is kennelijk temperatuurverlagend)
De vrouw mag een jaar na de geboorte van het kind, de tijd van borstvoeding, geen seks hebben met de partner, ze geloven dat het volgende kind dan gehandicapt of ziek is. (Dat kan verklaren waarom er zoveel alleenstaande moeders zijn...)
Het kind slaapt altijd bij de moeder/ouders in bed, door gebrek aan ruimte maar ook vaak omdat de moeders zeer bang zijn dat hun kind iets overkomt of dat het bijvoorbeeld gestolen wordt. Het kind blijft vaak tot oudere leeftijd bij de ouder(s) in bed. (Geen idee hoe er meer kinderen komen)
Nou ja, je kan dus wel begrijpen dat dit interessant was. Hierdoor waren we een stuk later op de playground en ging de ochtend snel voorbij. 's Middags zijn we weer bij de pleegkids geweest. We hadden het oudste meisje, Zizopho, beloofd om cupcakes te maken, ze had dit namelijk nog nooit gedaan in haar leven!!! Hier moesten we als SPH'ers wat aan doen. Dus wij met zn 3en in de keuken en daarna met de andere kids de cupcakes versiert en natuurlijk het leukste gedeelte, opgegeten. Ze hebben van zoiets simpels heerlijk genoten. Daarna film gekeken en weer naar huis. 's Avonds hebben we een keer een ander spel gedaan dat “True colors” heet, er worden vragen gesteld als: Van wie zijn familie zou je lid willen zijn, wie zijn oksel zou je willen ruiken etc. Iedereen is een kleur en er wordt gestemd, jij moet raden hoeveel mensen er op jouw stemmen. Het was een leuk spelletje waardoor er onder sommigen meer vijanden en onder anderen meer vrienden zijn gemaakt ;)
Donderdagochtend was de grootste schok die we hier tot nu toe hebben gehad. In ieder geval voor mij wel. We vroegen of we een keertje bij een andere crèche mochten kijken en dat was prima. Deze keer gingen we alleen naar een crèche midden tussen de sloppen op een onverharde weg, de crèche zelf was in 2 krotten. Toen we daar aankwamen hoorden we al een hoop lawaai uit de krotten komen. Je moet je voorstellen dat deze kinderen bijna nooit blanken zien en dan vinden ze dus erg bijzonder, daarna wordt er door sommigen, en de kinderen, opgekeken tegen blanken... We waren dat al wel een beetje gewend want overal waar we lopen horen we “Teacha, teacha! (van teacher) en moeten we zwaaien, high fives en knuffels geven. Het is dus alsof je beroemd bent, het lijkt leuk maar het is voor hele verkeerde redenen, namelijk alleen je huidskleur. Maar we waren het dus al wel een beetje gewend van wanneer we over straat lopen of van de andere playgrounds. Maar dit hadden we nog niet meegemaakt....
We kwamen binnen in een krot dat of te klein was, of er waren veeeels te veel kinderen en die begonnen als een gek op ons af te rennen met een hoop kabaal en “teacha, teacha!!” De volgende minuten werden besteed aan weer de high fives etc., aangestaard worden en vooral heel veel betast worden.. geen haar op mijn hoofd was nog veilig en natuurlijk ook handen, armen en gezicht moesten gevoeld worden om te kijken of het wel echt was. Ik heb het allemaal laten gebeuren omdat ik druk bezig was het te verwerken terwijl ik mezelf afvroeg, waarom zijn er zoveel kinderen in zo'n klein gebouw? Waarom verschilt de leeftijd zoveel? Waarom reageren deze kinderen nog heftiger dan de anderen? Waar maken ze zich zo druk over? Wooowww... dit is echt wel een krot, hoe doen ze dit? Daarna werd het volkslied uit volle borst voor ons gezongen. Er werd ons verteld dat we ons moesten opsplitsen tussen de 2 “gebouwtjes” en ik besloot om naar degene ernaast te gaan. Geen slimme keus want die kinderen hadden me natuurlijk nog niet gezien... Dat betekende dat ik het hele proces nog een keer moest doen en ik dus geen personal space meer over had. Dit krot was alleen nog erger, het was nog iets kleiner en had geen tafels of stoelen, helemaal niks, de vloer was kapot, vies en oud en de muren waren verrot en vol scheuren. Toch leek dat het plezier van de kinderen niet te drukken. De rest van de ochtend werd gevuld met zingen, dansen en spelletjes. Je moet je dat tijdens deze taferelen de kinderen je nog niet vergeten zijn, ze sloegen elkaar zowat in elkaar om mijn hand te kunnen vasthouden (en je kan er niks van zeggen want ze verstaan je niet... Alleen “hi”wat “nee” betekend). Als ze je hand niet kunnen hebben klimmen ze wel gewoon op of onder je van zorgen ze dat ze je in ieder geval kunnen aanraken... Hanneke en ik zeiden tegen elkaar dat we die dag niet eens meer zouden merken als iemand onze billen zou aanraken, zoveel zaten die kinderen aan je. We zijn iets eerder weggegaan omdat het beklimt worden teveel werd en we alles even op een rijtje moesten zetten.
Ik moest trouwens op een gegeven moment ook erg nodig naar de wc en vroeg me al sterk af waar dat zou moeten.. Toen ik 1 van de leraressen ernaar vroeg werd er een sleutel gepakt en moest ik meelopen. Een stukje verderop stond er een rij ijzeren cabines met nummers erop, we liepen naar nummer 10 en het slot werd er vanaf gehaald, daar kon ik naar de wc. Het was een beetje een campingidee maar dan heeft iedereen zijn eigen cabine. Maar laten we zeggen.... ik zal nooit meer klagen over de kwaliteit van de wc's op een camping....
Meteen na de lunch hadden we dan eindelijk onze eerste meeting met de groep vrouwen waarover ik vertelde, nou ja, dat was in ieder geval de bedoeling.. We zouden om 1 uur beginnen en om 2 uur was er nog niemand. Ze zouden vast moe zijn en gewoon niet komen, we konden het beter een keer in de ochtend doen.. Tsja, het blijft Afrika! Maar we vonden het niet erg want we waren hartstikke moe en moesten daarna alweer door naar de huiswerkklas. 's Avonds werd er een ander potje van True colors gespeeld.
Vrijdag was onze vrije dag waarin we vooral uitgerust hebben en naar een WiFi plek zijn gegaan om alles op internet te doen wat we wilden. Thuis hebben we de jongens geholpen met hun fotoboekjes die ze voor alle kinderen van hun reis samen hebben gemaakt en 's avonds natuurlijk Catan gespeeld.
Zaterdag was een dag om naar uit te kijken. Chris nam alle kinderen mee naar Muizenberg om hen ook te laten surfen, dit had hij met de man van de surfshop geregeld die zelf ook met kinderen uit sloppenwijken werkt. En Hanneke, Theresa en ik gingen mee om te helpen en uiteraard voor eigen plezier. Hanneke en ik hebben de chauffeur (en Chris) op de heenweg gek gemaakt door het hele uur te vullen met allerlei liedjes. En die kinderen kunnen een behoorlijke keel opzetten... Wij hebben er daarentegen van genoten :D Toen we aankwamen werden alle kinderen en wijzelf weer in wetsuits gehesen en na een korte uitleg voor de kids konden ze het water in. Het was alleen jammer dat het een slechte dag was, geen regen maar wel echt een koude wind. Maar dat maakte het water des te warmer. De meeste kinderen lukten het niet echt om te surfen maar ze hebben zoveel plezier gehad. Het mooie van de kinderen hier is dat ze nooit klagen, het was niet te koud, het was niet te saai, het was niet te kort of te lang etc. Ze kregen ook een lunch van rijst en bonen en zonder hun neus op te halen of te klagen werd alles gegeten. Ze kunnen zichzelf dan ook prima vermaken, er werden skateboards, ballen en boksballen tevoorschijn gehaald en zo werd te tijd gevuld. Daarna is er nog met onze groep kinderen en de groep van Muizenberg een voetbalwedstrijd gespeeld wat de kinderen 2 uur lang volgehouden hebben. Zoals ik zei, geen 1 keer een enkel geklaag gehoord over ook maar iets en ze hebben van elk moment genoten. De weg terug was dan ook een stuk stiller omdat al de kinderen/tieners hartstikke moe waren. Om nog meer tot rust te komen hebben ze bij ons de films Despicable me 1 en 2 gekeken (dankzij Hanneke's laptop). Het was een heerlijke dag waar we allemaal echt van genoten hebben :)
Zondag was ook een relaxte dag, we hebben uitgeslapen en gingen met Dan, Chris en Theresa uit voor lunch in Stellenbosch. Dit was om onze eerste maand hier te vieren en het was de laatste dag met Dan en Chris voordat ze vandaag op een reis naar Dubai en Marokko zijn vertrokken voor 3 weken. We hebben Aziatisch/Thais gegeten. Je kon kiezen tussen mild, medium of hot chili en we gingen allemaal voor medium. Iedereen dacht dat dat vast wel meeviel maar het was een hoop gesnuif aan tafel. Met andere woorden; Dat was echt wel heet!!! Maar gelukkig ook lekker.
's Avonds hebben we een spel gespeeld dat “things” heet. Er zijn vragen als: dingen die je niet aan een baby geeft; dingen die je als eerste koopt als je 1 miljoen wint etc. Iedereen schrijft een antwoord op een blaadje en je moet raden wie welk antwoord heeft geschreven. Daarna hebben Hanneke en ik nog met de Amerikanen als afscheidsspel Hartenjagen gespeeld. Het was alleen al middernacht en ik was kapot, dus dat was een snel spelletje, waarin ik inderdaad dik verloren heb.
Vandaag (maandag) moesten we 's ochtends eerst afscheid nemen van de Chris en Dan, zij zijn dus nu op reis voor 3 weken en komen dan hier terug voor 1-2 weken, jep, het is nu erg rustig hier.. Verder hadden we een meeting op stage. We hadden geen idee wat te verwachten en we dachten dat we over het werk gingen praten. Maar ik had al door dat het me hier erg deed denken aan Texas qua geloofsleven en dus kwam er een voorganger/predikant om de visie van Prochorus uit te leggen en werden we verteld hoe als christenen te handelen in ons werk en hebben we dus de hele ochtend naar een soort preek geluisterd. Dat was wel erg interessant. Het was alleen 4 uur lang en dus veel informatie. We zouden vanmiddag eigenlijk naar de pleegkids maar anderen namen ook vrij dus wij ook. De middag is gevuld met luieren en slapen. Op dit moment ligt Hanneke heerlijk te slapen in het bed naast mij, dat bedoelen we maar met: Goed leven!!
Dikke knufs en soentjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
