Riding-train-leap, surfing and chilling!!
Blijf op de hoogte en volg Mieke
24 September 2013 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Hier alweer een andere update van mijn leven hier. De afgelopen 5 dagen waren we vrij en dat is wanneer het meeste gebeurt ;) Maar ik zal verdergaan waar ik was gebleven, namelijk donderdag!
In mijn vorige blog ben ik ingegaan op de status van stage en dat het nog niet zo goed ging. We hebben het dus aan alle begeleiders laten weten hoe we ons voelen over stage en donderdagmiddag hadden we al een afspraak staan met de vertegenwoordiger van Connect, de organisatie die ons bij Prochorus heeft geplaatst en waar school dus ook contact mee heeft. Donderdagochtend ben ik trouwens weer gewoon naar die de dagelijkse playground gegaan, waar ik verrassend genoeg alleen maar verbaasd blijf over de manier van omgang met de kinderen. Hanneke had de “eer” mee te gaan naar een andere playground omdat ze daar iemand nodig hadden. Haar ochtend zag er niet veel beter uit en toen we meteen om 12 uur naar Stellenbosch gingen konden we weer uitgebreid onze verbazingen bespreken. Je kan naar Stellenbosch lopen (20 min.) maar het was een beetje regenachtig, net toen we dachten dat we geen minibusje meer zouden tegenkomen, hoewel we net gepasseerd waren door 3, en we wilden gaan lopen, stond daar een minibusje klaar. Het is maar goed dat we onze afspraak pas om 1 uur hadden want alles gaat uiteraard op zijn Afrikaans. We waren pas nummer 3 en 4 in het busje en de meeste bestuurders denken dat het busje wel zo'n 20 mensen kan houden hoewel het zeker niet meer dan 14 zitplaatsen heeft. Maar na een kwartier te hebben gewacht (en wij maar denken dat het sneller zou gaan met het busje!) besloot de chauffeur dat het nu wel genoeg was en gingen we op pad. Dat dachten we tenminste, de deur wilden niet dicht gaan. Het zou ons niet hebben verbaasd als hij zou vertrekken met open deur, maar het viel mee. Op één of andere manier krijgen ze hun busje toch altijd weer gefixt en konden we op pad. Even later kwamen we op plaats van bestemming aan. We hadden afgesproken in de “Oude Bakkerij”, jaaaa dat is zeker Nederlands :) Het was erg gezellig en knus binnen en aangezien we daar 2 afspraken hadden wisten we dat we daar de komende 5 uur moesten doorbrengen. Maar alles beter dan een stagemiddag op dat moment. We hadden ook nog niet gegeten dus konden we genieten van een heerlijke lunch met verschillende broodjes, kaas, vleeswaren, pesto etc. Om 1 uur kwam Michelle van Connect. We konden eindelijk ons hart luchten en we werden volkomen begrepen. De directrice van Prochorus en onze stagebegeleidster werden gebeld en Michelle gaat volgende week maandag met hen praten. Er is een enorme last van onze schouders gevallen! Nu is het nog niet zeker of we bij Prochorus blijven of niet maar er gaat in ieder geval iets gebeuren, heel fijn! Daarna hadden we een afspraak met onze supervisor, Adri. Zij blijkt een hele aardige, lieve vrouw te zijn. Hiervoor kwam Jacolien ook naar Stellenbosch (de MWD'er die hier ook stage loopt en bij wie we vorige week hebben gegeten.) We hebben vooral kennisgemaakt, gezellig gekletst en onze frustraties besproken. Ook Adri gaf ons nieuwe hoop. We leren hier misschien niet precies de dingen die je in Nederland zou leren als social worker, maar we leren zeker weten wel heel veel. Over onszelf, met problemen omgaan, voor onszelf opkomen en vooral creatief denken. Dat is allemaal heel wat waard. Het is ons gelukt om met 3 drankjes en 1 maaltijd daar 5 uur lang te blijven zitten tijdens 2 afspraken! Maar de bediening was zeker wel klaar om ons de rekening te geven... We werden weer veilig en wel thuis afgezet door Adri.
Die avond moesten Hanneke en ik voor het eten zorgen omdat Mama en Papa Zulu 5 dagen weg waren. Een begrafenis van een oom, en in zo'n groot land kan het zomaar gebeuren dat je er 10 uur lang over doet! Dus dan maak je er maar meteen een trip van. Gelukkig had Mama Zulu wat spullen achtergelaten en ons alles laten zien. In no time stond het eten op tafel. Die avond werd er weer Catan gespeeld.
De volgende ochtend moesten we om 12 uur klaarstaan om op een wijntoer te gaan. Jaaaa, je snapt het wel, verschillende plaatsen langs om wijn te proeven, wat een dag! Het waren alleen de Duitsers en wij 2 want de Amerikanen hadden geen geld meer. Maar het was zeker gezellig. Van een lange lijst mocht je in elke bar 6 wijn aankruisen dat je wilde proeven, en ook al word je glas niet volgegooid, na 4x6 wijn ga je het wel voelen! Gelukkig hadden we ook kaas en andere lekkere dingen om erbij te proberen maar de wijn kwam bij bar 3 al wel binnen. Omdat we het zo gezellig hadden en onze wijn niet al te snel naar binnen gooide hadden we geen tijd meer voor bar 4, maar ik denk dat iedereen al wel genoeg op had.. Er werden wat powernaps genomen en gelukkig moesten de Amerikanen koken. Zij besloten dat, omdat ze hun eigen eten mistten, zoiets te maken en maakten Fajita's (gewoon wraps dus) maar wel heel lekker. Die avond was het mijn geluksavond en heb ik de 2 potjes gewonnen, het is de grootste eer om van Chris (de Amerikaan) te winnen omdat hij denkt dat ie onverslaanbaar is. Maar ik moet zeggen dat iedereen er steeds beter in wordt!
Zaterdag hebben we niet veel gedaan, we hebben eerst uitgeslapen en omdat het regende zijn we weer lang in bed gebleven. We hebben verder de hele dag een beetje gechillt met de andere mensen, armbandjes gemaakt (met een moeilijk touwtjestechniek;)) en uiteraard spelletjes gespeeld. Het was die avond aan de Duitsers om te koken. Helaas alleen geen Brädwurst.. Maar wel kip met een heerlijke dressing! Toen ik die avond in al in bed lag en dus het hek en de deur al op slot had gedaan, hoorde ik in 1 keer Chris zijn stem binnen. Hanneke was ook nog op en een minuut later komt Hanneke de kamer binnenstormen om te vragen of ik witte nagellak had.. Het was bijna middernacht en allemaal dus niet zo logisch. Chris en Dan zijn hier dus om de kinderen mee te nemen op een rondtrip door Zuid-Afrika, ze hebben hiervoor geld ingezameld en alles geregeld. Ze noemen het #Reachingout2theworld en hebben hiervoor ook een logo. Met dat logo hebben ze T-shirts gemaakt, voor zichzelf en alle kinderen uiteraard. Die dag hadden alle kinderen hun shirt geverfd en Chris had dus op het genoemde tijdstip besloten dat ook hij zijn shirt wilden versieren. En dan wel met de Zuid-Afrikaanse en de Amerikaanse vlag. Helaas had hij geen witte verf en zit er in beide vlaggen wit. Dit verklaard dus de vreemde vraag. Gelukkig voor hem had ik witte nagellak, ik moest uiteraard wel zien wat er mee gebeurde, en die nacht was het shirt 2 vlaggen rijker.
Zondag was een waanzinnige dag, we zijn voor het eerst wezen surfeeeeeenn!!! Het was de eerste prachtige dag dus beter kon het niet. Na veel verwarring over de tijd moesten we in 5 minuten klaar staan om te vertrekken. Onze trein zou vertrekken om 11.07 en de treinen komen hier niet zo vaak... Dus om 10.50 snelden we naar het station (lopend en niet al te dichtbij). Hanneke en ik kochten als laatste kaartjes en kregen ze net in onze handen gedrukt toen de trein al stopten. We hadden 3e klas kaartjes gekocht en je kan bij deze treinen niet van coupé naar coupé lopen. Dat was dus rennen naar het einde van de trein! Iedereen waarschuwden ons al dat we snel moesten instappen maar de jongen voorop bleven doorgaan, bij de tijd dat we eindelijk bij de juiste coupé aankwamen gingen de deuren net dicht, maar Dan liet zich daardoor niet tegenhouden en hield de deuren open, ik denk dat er net 3 mensen in konden toen hij nog stil stond en Gesa en Chris toen hij begon te rijden. Hanneke en ik bleven dus over en het was mijn beurt om te springen. Ik stond op het punt om te springen toen er van alles door me hoofd ging, Hanneke moest nog na mij, ik kon haar niet achterlaten, ik had de sleutels, springen in een rijdende trein... Echt??? Maar in dezelfde seconde besloot ik dat ik geen keus had dus sprong. Met de hulp van de anderen werd ik de trein in getrokken en Hanneke was direct achter mij. Net toen we dus allemaal in de trein waren stopte de trein. Mensen hadden het allemaal gezien en kennelijk de machinist gewaarschuwd. Wel een beetje laat maar goed, hoeveel mensen kunnen zeggen dat een rijdende trein in zijn gesprongen? En dan heb ik nog niet eens genoemd dat de deuren al wel bijna dicht waren en er dus niet veel ruimte was.
Na 70 minuten in de trein te hebben gezeten (2 harde banken aan de zijkanten), gevuld met kaartspelletjes en het spel Ninja (het spel waar je in een cirkel staat en elkaars handen probeert te raken met Ninjabewegingen..) kwamen we in Kaapstad. Hier moesten we een uur en een kwartier wachten op de volgende trein naar Muizenberg, en dan klagen mensen over de NS... Maar het gaf ons de gelegenheid om een beetje door Kaapstad te lopen en natuurlijk de Tafelberg te spotten. Na nog een keer 3 kwartier in de trein te zitten kwamen eindelijk op plaats van bestemming. En mensen.... als jullie denken dat de stranden in Nederland wel oké zijn, of als je op de witte stranden bent geweest.. Het is allemaal niks vergeleken bij dit! Het was de oceaan, met geweldige golven, en omringd door prachtige bergen met (heel ongewoon voor hier) sneeuw op te toppen! Ondertussen liepen wij wel rond in een T-shirt. Het schijnt het tweede mooiste strand van de wereld te zijn, dat geloof ik graag. We gingen een surfshop binnen om alles te huren. Voor nog geen 15 euro hadden we een wetsuit, een surfboard en een les van een uur. De mannen hadden al gesurft dus die gingen zonder les. Stap 1 was ons wetsuit aantrekken. Ik weet niet of iemand van jullie dat ooit gedaan heeft maar het is niet makkelijk... na 10 minuten was ik zover dat ik in ieder geval de rits dicht kon krijgen en toen we daar alle 7 stonden deed iedereen vooral zijn best zijn buik zoveel mogelijk in te houden, niet dat we nog enige vorm over hadden... Maar goed we hadden het aan en met surfboard en surfleraar bij de hand gingen we richting strand. Een snelle warm-up en wat tips en toen het water in. Surfen is zeker een work-out maar steeds door de golfen heen komen is ook niet niks. Elke 10 seconde word je geconfronteerd met een andere enorme golf en moet je jezelf en je surfboard er overheen krijgen. Maar nu was het tijd om op het surfboard over de golfen te gaan. De leraar pakten mijn surfboard, erop klimmen, klaar voor de start en... peddelen, peddelen, peddelen! De leraar hielp gelukkig met wat vaart te maken maar dan moest je het toch echt alleen doen, zodra je op de golf zit is het een kwestie van omhoog komen, op 1 knie en dan staan! De eerste keer lukte het me om overeind te komen en zelfs een stukje te staan maar de keren daarna was het niet zo makkelijk meer... Maar iedereen heeft het heel erg naar zijn zin gehad en de mannen moesten zich natuurlijk even uitsloven. Dan heeft zich opgeofferd om foto's te maken dus ook die volgen nog. Denk ik... Van ons dames zijn ze niet bepaald charmant.... Het was trouwens een haaiengebied maar zolang de vlag niet op was was het “veilig”, de haaien komen waarschijnlijk toch pas in de zomer, en anders merk je het wel als je er 1 tegenkomt..... Maar deze keer niks gezien.
Als afsluiter een beker warme choco en toen snel naar huis. We konden geen kaartjes terug meer kopen maar zijn gewoon de trein ingegaan, er wordt pas gecontroleerd bij aankomst en ook dan kan je nog een kaartje kopen. Dit was echter niet het geval dus hadden we een gratis ritje. Dat is maar goed ook want er ging geen trein meer van Kaapstad naar Stellenbosch... (nog geen 19.00..) dus dat werd een taxi. Maar we betaalde met 7 mensen voor 2 taxi's zo'n 50 euro. Valt dus nog mee vergeleken met Nederland. En we waren weer veilig thuis, klaar om Catan te spelen.
Maandag en dinsdag waren we ook vrij omdat vandaag Herritage day was (vier je afkomst), we hebben deze dagen vooral erg lang uitgeslapen, rondgehangen, naar Stellenbosch gelopen, gitaar gekocht voor Hanneke, films gekeken en gerelaxed. We merken dat we erg moe zijn van alles. Dat vinden we zelf niet zo gek aangezien we nog steeds moeten dealen met een cultuurschok, taalswitch en dan de problemen die stage met zich meebrengen. Vandaag wilden we wel ergens heen maar ook de taxi's hadden vrij door de feestdag en een auto huren is erg duur. De Amerikanen zijn dus trouwens op hun rondtrip met de kinderen dus deze dagen is het erg rustig! Maar we hebben ons prima vermaakt. Het hoogtepunt is dat Hanneke eindelijk dapper genoeg was, ze is donkerbloooond! Voor iedereen die haar niet kent, ze heeft zelf erg donkerbruin haar. Ik had de eer haar haar wat op te lichten. En ik moet zeggen, het ziet er top uit.
Alleen jammer dat we nu nog meer opvallen samen, met ons blank en blond zijn. Het plan om rastahaar te krijgen zit in ons hoofd, het komt wel een keer dit jaar...
Morgen wordt weer gewoon een stagedag. Deze week moeten we gewoon nog even volhouden en maandag wordt er dus over gepraat. We hebben nog steeds alle hoop en hebben besloten alle controle zelf los te laten en alleen te doen wat in onze mogelijkheid ligt. Wordt vervolgd!!
Heel veel liefs uit het warmer wordende Zuid-Afrika :)
-
24 September 2013 - 22:32
Annet:
Je kan wat meemaken in een paar dagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley