Staigiaires of Vrijwilligers? Drukte bij de Zulu's

Hi iedereen,

Daar zijn we weer, bijna een week verder. De tijd gaat snel hier. Dat komt vooral omdat we het thuis erg leuk hebben. Dat brengt me meteen bij de eerste dag waar ik over ga schrijven. Er zijn namelijk ondertussen 3 nieuwe mensen die ook bij mama Zulu wonen!

Vrijdags waren we vrij, Prochorus is dan gesloten en het is officieel ook onze vrije dag. Die dag zou Dan, een vriend van Chris, komen. Dat betekend dus een andere Amerikaan. Chris vroeg of we mee wilden naar het vliegveld en natuurlijk wilden we onze nieuwe vriend graag verwelkomen! Hij is net als Chris hier al eerder geweest en is ook terug voor een bezoek. Hij gaat samen met Chris met de kinderen van hun oude klas (toen ze leraar waren hier) een reis maken door Zuid-Afrika. Donderdagavond waren we dus hard bezig met een: “welcome back to South-Africa, Dan” bord. Jammer genoeg keek hij er zo langs heen op het vliegveld! Maar geeft niks, die vrijdag ontmoette wij dus Dan. Hij voelde zich al meteen op zijn gemak en is nog extroverter, hyperactiever en plageriger dan Chris. 's Middags gingen we met hem naar Stellenbosch waar we voor een euro (!) een Mcflurry hebben gegeten. Toen we terugkwamen was het hoog tijd dat we eindelijk eens onze koffers gingen uitpakken en de boel gingen opruimen voordat de Duitsers zouden komen.

Die zaterdag konden we eindelijk echt uitslapen en zijn we lang in bed gebleven, het was nog steeds zo koud! Toen we rond half 1 aan het ontbijt zaten kwamen eindelijk de lang verwachtte Duitse meisjes aan! Onze nieuwe huisgenoten zijn Gesa en Clara, allebei vrijwilligsters bij de Trust Centre waar Eric ook werkt. We hebben kennisgemaakt en hen wat dingen laten zien en uitgelegd. Het was verder een relaxte, regenachtige dag waarin we Despicable me 1 en 2 hebben gekeken met Bucha, het 5-jarige zoontje van Papa en Mama Zulu. De mannen waren die dag weg dus het was lekker rustig. Na het avondeten heb ik het toetje “Cookie-monster”gemaakt. Ik had een weddenschap met Chris verloren en ik moest dus een toetje maken. Het was met chocoladekoekjesdeeg en zodra dat uit de oven komt doe je er vanilleijs en chocoladesaus op, erg lekker! Alleen jammer dat Chris niet begreep dat het iets is dat je meteen moet eten.. Het eindigde dus met dat iedereen het heeft gegeten behalve hij omdat hij in zijn kamer bleef. 's Avonds hebben we wel gezellig spelletjes gespeeld. 1 Daarvan was het kaartspel presidenten, Chris won steeds en als je 3 keer de president bent mag je een regel verzinnen. De eerste regel die hij had verzonnen was dat elke keer als je een 8 oplegt dan moest je hem een compliment geven, en die mocht nog niet door iemand anders gebruikt zijn. Het probleem is dat je dat wel moet doen anders ben je “de asshole” en verlies je dus. Hij genoot er in elk geval van. Daarna mocht hij eigenlijk nog een regel verzinnen maar hij ging ook net weg dus hij zei dat we elkaars tanden moesten poetsen. Eerst stribbelde we tegen maar toen zagen we de lol er wel van in. Hanneke en ik, en Gesa en Clara hebben die avond dus elkaars tanden gepoetst. Foto's volgen nog wel ;)

Zondags was het weer erg regenachtig en de jongens hadden bedacht om de kinderen mee te nemen naar de bios. We zijn met 7 vrijwilligers en er waren 7 kinderen. We konden dus allemaal voor 1 kind betalen. Wij meiden en Eric zijn eerst nog naar het winkelcentrum geweest en spraken daar later af met de jongens en de kinderen. We hadden nog niet gegeten dus besloten we op te splitsen in 2 groepen zodat 1 groep kon gaan eten en de anderen de kinderen kon bezighouden (ja we zijn niet zo rijk om ook nog voor het eten te betalen;)). Dus hebben we een gedeelte bij de KFC doorgebracht, die ze inderdaad ook gewoon in Zuid-Afrika hebben, en een gedeelte Ninja met de kinderen in het park hebben gespeeld. Helaas was het gras erg nat, en eindigde ik in de modder terwijl ik een kind achterna zat... Daarna was het tijd voor de film. We zijn naar Turbo geweest, een animatiefilm over een slak die meedoet aan een autorace. Daarna zijn we met alle kinderen teruggelopen (zo'n 30 minuten lange wandeling). Chris had nieuwe koekjesdeeg gekocht dus heb ik weer het toetje gemaakt. Deze keer was hij daar en had zelfs geluk, hij had een grote portie voor hem alleen! De avond werd weer gevuld met spelletjes.

Maandags was het moeilijk om weer uit bed te komen. We waren de week ervoor best klaar met stage en wilden wel wat nieuwe dingen zien.. We besloten dus om die maandag me de directrice, Pam, te praten. We hebben haar die ochtend verteld dat we nog niet bezig waren als social workers en ook meer als vrijwilligers dan stagiaires werden behandeld. Ze heeft haar best gedaan iets voor ons te doen en ons met andere dingen kennis te laten maken. Het plan was bijvoorbeeld om met een groep werkloze vrouwen met een moeilijke thuissituatie een nieuwe groep te beginnen die wij zouden leiden en dan een soort van empowerment te doen. Ook konden we wel wat betrokken raken bij de pleegkinderen die beneden wonen. Verder moesten we helpen waar de organisatie ons nodig had en flexibel zijn.. We zeiden dat we ook wel betrokken wilden raken met de gehandicapte kinderen en andere crèches en dat klonk helemaal goed volgens haar. We waren voor dan even tevreden wat ze leken het te gaan proberen. Die maandag hebben we verder niet veel gedaan.

Dinsdags zouden we eigenlijk naar de gehandicapte kinderen gaan maar dat kon niet. We moesten weer naar dezelfde peuterklas. De kinderen zijn er erg schattig en leuk maar we hebben het gevoel er niet al te veel te leren. De lerares bereid niks voor en krijgt 's ochtends iets in haar handen gedrukt wat ze moet doen. Ze volgt nog niet eens echt het lesplan en doet de opdracht heel snel en laat ze verder vooral spelen en (educatieve) liedjes zingen. 's Middags moesten we weer naar de huiswerkklas. Maar eerst hadden we nog wat vrije tijd, we hebben het nog steeds koud en hebben te weinig warme kleren ingepakt. We zagen dat het de komende dagen niet veel beter wordt en zijn eerst Stellenbosch ingegaan om allebei een warme, regenbestendige, jas te kopen. Dat probleem is nu voor 20 euro opgelost. We wilden eigenlijk ook niet meer naar de huiswerkklas omdat we daar ook niet het gevoel hadden echt social workers te zijn. Toch moesten we erheen omdat ze, daar gaan we weer, daar vrijwilligers nodig hebben. Het plan is vanaf de volgende keer dat er een formulier wordt opgesteld en wij ieder een kind apart nemen om dat formulier af te werken. Aan het einde moeten we kunnen zeggen wat dat kind nodig heeft en een plan kunnen opstellen. Het klinkt allemaal al wat beter maar het gaat nog steeds niet de manier waarop het zou moeten.
Daarna werden we in Stellenbosch opgehaald door Tim, de man van Jacolien. Jacolien is een 3e jaars MWD'er aan de CHE en doet ook haar jaarstage hier, zij woont een stad verderop. We waren door haar uitgenodigd om daar te komen eten. Zij wonen in het tegenovergestelde als ons. Ze mogen een jaar in iemands huis wonen en het is een kast van het huis, zij wonen in het blanke, hele rijke gedeelte. We moesten het maar niet teveel vergelijken met onze plek.. Het bleek dat zij in dezelfde situatie als ons zat en dat ze ook op haar stage geen social worker kon zijn. Zij is echter vrijwel direct gestopt en nu op zoek naar iets anders. We konden onze ervaringen goed delen. Het was verder gezellig en we hebben lekker gegeten. 's Avonds werden we weer teruggebracht maar zij zijn verteld om nooit in het donker door een township te rijden en ze mogen van de bewoners van het huis ook deze superdeluxe auto lenen. Zij wilden dus niet de kans wagen om door een township te rijden en wij wilden niet de kans wagen om alleen door het donker naar huis te lopen vanaf de ingang. De jongens zouden ons ophalen bij de ingang maar zij waren nog in Kaapstad, ze hadden die dag de Muizenberg beklommen (en ja die is eigenlijk wel echt hoog;) ), dus we hadden een probleem. We hebben uiteindelijk Papa Zulu kunnen regelen die ons bij de ingang heeft opgehaald met de auto. Maar goed ook want dat in dat kleine stukje naar huis zagen we al wat figuren lopen... Het is raar hier om daar zo goed over na te denken en een groot stuk van je vrijheid kwijt te zijn. Wij willen de kans niet wagen, zeker niet na de straatoverval. Maar we kwamen dus weer veilig thuis.

Vandaag (woensdag) was weer een andere dag. We waren deze ochtend nodig bij de gehandicapte kinderen, we dachten “Ow leuk!”, maar we werden compleet in het diepe gegooid. De begeleiders gingen weg naar de vergadering en daar zaten we dan, met 7 kinderen die zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt waren, die we helemaal niet kenden en geen woord Engels spraken. Maar we hebben het 1,5 uur volgehouden en deze keer voelden we ons al wat meer social workers. 's Middags hebben we dan eindelijk met een leraar van de CHE geskyped en toch het probleem uitgelegd. Hij zei dat we contact op moesten nemen met de overkoepelde organisatie die ons hier heeft geplaatst en alles uitleggen. Dat hebben we dan uiteindelijk maar gedaan en het voelt als een grote opluchting. Ze belde meteen en we hebben meteen voor morgen afgesproken. Morgen zullen we ook onze supervisor ontmoeten. Het is allemaal wel een vervelende situatie en we dachten ook niet dat het zover zou komen maar zo gaat het niet langer. Prochorus is verder wel een goede organisatie dus we weten niet of we echt van organisatie moeten veranderen of niet. We weten alleen dat er iets moet gebeuren. Verder dan dat zijn we er erg rustig onder en hebben we de volle 100% vertrouwen in dat het goed gaat komen. We weten zeker dat we hier moeten zijn, we hebben tot nu toe een geweldige tijd en we leggen het allemaal in Zijn hand. Zeker weten dus dat dit allemaal op zijn pootjes terecht komt!

Volgende keer horen jullie hoe het afloopt! :)

Heel veel liefs en dikke knufs!

Ps: Dank jullie wel voor de reacties! Ik lees ze allemaal met plezier en dank jullie wel voor de bemoedigingen en leuke dingen :)