Heeft u het kogelvrije vest ook in het roze?
Blijf op de hoogte en volg Mieke
10 Juni 2014 | Zuid-Afrika, Fish Hoek
De township waar we werken begon steeds wat onrustiger te worden. Hanneke reed op een dag met onze teamleider langs een minibus waarvan de chauffeur was doodgeschoten. Het maakte lichtelijk indruk maar we gaven er verder geen aandacht aan. We hoorden steeds meer verhalen van mensen die waren vermoord en politiewagens bleven met grote aantallen voorbij rijden. Wij hadden zelfs nog niet veel door maar moesten het allemaal geloven van de verhalen.
Tot op een zekere woensdagochtend. We waren zoals andere ochtenden les aan het geven op school, in 1 keer werden de kinderen van Capricorn, onze township, uit de klassen gehaald. Ze moesten zo snel mogelijk naar huis want de oorlog was losgebarsten. Die ochtend waren er op dat moment al zo'n 5 mensen neergeschoten. Waarvan de meeste taxichauffeurs. Er was ook een taxichauffeur doodgeschoten precies voor onze container waar we op woensdagmiddag kinderclub hebben. Op die plek zijn we nu al een paar weken niet geweest vanwege het gevaar, en de container staat scheef..
Maar goed, toen de les klaar was en we allemaal weer samen kwamen vroeg ons team zich toch wel af wat te doen. Zouden we die dag wel naar Capricorn gaan als er zoveel open schietpartijen waren.. De eerste reactie van iedereen was, “we gaan naar huis”, maar ons gebouw staat redelijk aan het begin van de township en het was een mooie kans om onze kinderen en tieners een veilig onderkomen aan te bieden en met ze te praten over de situatie. Hanneke en ik keken elkaar aan en besloten ook maar te gaan. Het was allemaal toch ook wel weer interessant. Daar aangekomen hebben we niet veel meer gedaan maar vooral alle verhalen aangehoord over wat er allemaal gaande was. Niet alleen de taxichauffeurs waren betrokken maar ook de gangsters en de Afrikanen gingen zich ermee bemoeien. Ik zal het even kort proberen uit te leggen.
Er rijden hier dus veel minibusjes rond die als taxi gelden, dat zit uiteraard niet aan een bedrijf vast maar zijn gewoon particuliere mensen die zo'n busje bezitten en mensen een zeer kleine prijs vragen om mee te kunnen op de route die ze gaan. Ze bepalen dus ook hun eigen route. Maar de busjes van een andere township begonnen nu ook in Capricorn te rijden om meer geld te verdienen, de andere taxi's verloren dus geld. Wat is de beste oplossing? Schieten dus... Maar veel chauffeurs zijn ook betrokken in de drugswereld, en veel mensen in de drugswereld zijn weer betrokken in gangs. Dus als er iemand werd vermoord waren veel andere mensen gelinkt aan deze personen. Dus iedereen begint zich ermee te bemoeien en iedereen wil wraak. 1 grote chaos dus. De Afrikanen zijn weer op zoek naar alle gangsters. Onze collega zei: Als ik ze op me af zie komen met een pistool is het eerste wat ik doe al mijn kleren uittrekken. Dit klinkt misschien heel raar, ook voor ons, maar hij bedoeld hiermee dat alle gangsters tattoes hebben. Als hij zijn kleren uittrekt laat hij zien dat hij geen gangster is.
Er is op het hoofdkantoor veel aandacht aan besteed en we konden zelfs traumabegeleiding krijgen. We maakte grapjes naar onze andere collega's dat we tijdens club af en toe moesten duiken voor de kogels en je bij de ingang van Capricorn kogelvrije vesten kreeg uitgedeeld, in alle kleuren. De Amerikanen trapten hier met bosjes in! Wat wij ervan gemerkt hebben is de stress bij de anderen, de vele vele politiewagens, de zorgen om onze kinderen en ook onze collega's. Onze collega's waren toch ook wel bang, 's nachts was het continue sirenes en hun familie reist met de minibus, op dat moment dus erg gevaarlijk. Na een paar dagen leek het alweer wat rustiger en na een week of 2 ging ook iedereen weer naar school toe. Zover we weten is de laatste dagen niemand meer vermoord maar er is ook continue politie, die vertrouwen het dus nog steeds niet. Velen zeggen dat ze wachten tot de politie weer weggaat en dan de wraak weer zal beginnen. We zullen het zien. Maar zeker avontuurlijk allemaal, niet zoals we het thuis gewend zijn.
Verder gaat stage nog gewoon zijn gangetje. Ik denk niet dat er heel veel nieuws is van wat ik je de andere keren heb verteld of wat het vertellen waard is. Het is nog 3 werkweekjes te gaan en we proberen ons een beetje voor te bereiden op het vertrek. We willen nog rapporten schrijven van alle kinderen waarvan we denken dat anderen dat moeten weten en wat er nog met ze moet gebeuren. Vooral bij de tieners merk ik al dat ik er moeite mee heb ze los te laten. We hebben echt een goeie relatie met hen opgebouwd en we zijn van ver gekomen. Ik, wij allebei, ben echt om hen gaan geven en zou willen dat ik meer voor ze had kunnen doen. Onze begeleidster herinnert ons eraan om te kijken naar de dingen die we wel hebben bereikt. We worden deze laatste weken wel vooral geconfronteerd met de problemen waarmee we hier te maken hebben. We weten dat de tieners drugs gebruiken en lijm snuiven maar de laatste tijd zien we ze wiet roken en worden we verwelkomt in de overheersende geur bij velen, vinden we lijm in hun zakken of op hun handen en ik heb laatst voor het eerst hun lange pinknagels ontdekt.. Verder is 1 van de tieners die we aan het helpen waren het leven weer op te pakken toch in een gang verstrikt geraakt en een ander pad ingeslagen. Maakt het loslaten dus niet makkelijker.
We hebben verder nog gewerkt aan de bucketlist die we nog moesten afwerken. Geloof het of niet, maar wij hebben een berg beklommen! Zuid-Afrika staat vol met prachtige bergen en continue gaan mensen hier hiken en vragen ons mee. Dat is alleen nou net iets dat bij Hanneke en mij niet op #1 staat dus hebben we dat het hele jaar weggeduwd. Maar nu is er 1 berg, Lionshead (naast de Tafelberg), die bekend staat om de “makkelijke” klim en het prachtige uitzicht op Cape Town en de mooie zonsondergang. Dus na 8 maanden was het eindelijk zover, we gingen de klim aan! Om een uurtje of 4 begon onze tocht naar boven. Het leek eerst wel makkelijk met alleen een weg die een beetje stijl naar boven liep. Maar al heel snel begon het een trap te worden. De “treden” werden alleen steeds breder en voor we het wisten waren we niet meer aan het hiken maar echt aan het bergbeklimmen! Met kettingen aan de rotsen en hier en daar wat uitsteksels als ondersteuning. Na iets van 1,5 uur kwamen we EINDELIJK boven aan. Voor ons was het toch een hele prestatie, als Nederlanders zijn we ten slotte gewend aan vlaktes! Maar het uitzicht was inderdaad prachtig! Na een half uurtje klommen we een stukje naar beneden vanwaar we de zonsondergang goed konden zien en zodra de zon onder was begonnen we te lopen. Voordat het te donker was om te zien, en ja er zijn eigenlijk wel eens mensen van deze berg met steile afgronden afgevallen! Toen we bijna beneden waren was het zo goed als donker. We besloten nog een paar foto's te nemen. Hanneke en ik sprongen van een 2cm hoog muurtje af en ja hoor, daar gaat Hanneke weer, door dr enkel! De meter hoge stenen waren geen probleem maar dit deed t hem toch. Dus zaten we tot 12 uur 's avonds gezellig bij de eerste hulp. Maar goal was bereikt, we hebben een berg beklommen! En dan nog wel Lionshead!
In de weekenden hebben we vooral gesocialized nu het nog kan. Onder andere met onze 2 jonge collega's! Het plan was om naar het pretpark in Cape Town te zegt, die zegt dat hij 364 dagen per jaar open is. Maar toen we daar dolenthousiast aankwamen bleek hij toch dicht te zijn voor 2 maanden. Toen we naar het grote, zo juist genoemde, bord wezen zei de aardige beveiliging dat het wel open was voor bruiloften en feesten. Maar dat kon de pret niet drukken! We zijn naar het ontzettend grote en bekende winkelcentrum in Cape Town geweest dat er recht tegenover was. Daar hebben we ons geld in een speelhal uitgegeven waar gelukkig een achtbaansimulator was om het toch nog een beetje goed te maken. Na een uurtje hadden we stuiterballen en een hoop snoepjes gewonnen en waren we klaar om te gaan winkelen. Dat was wel vermoeiend in zo'n groot winkelcentrum. We liepen zomaar tegen onze eerste kebabzaak in 9 maanden aan en Hanneke kon de verleiding niet weerstaan. Daarnaast was de Subway, iets dat ik ook al 9 maanden niet had gehad en was dus blij weer een vers broodje te eten. De dag werd afgesloten met een filmpje in de bios. We hebben het pretpark niet gemist!
We hebben ook een keertje weerwolf gespeeld met Zuid-Afrikanen, waarbij de ene weerwolf de ander heeft vermoord 's nachts, de ziener de eerste ronde al vertelde wie hij was maar toch in leven bleef en 2 weerwolven duidelijk samenwerkte en duidelijk als enige niet op de andere weerwolven stemde maar toch hebben gewonnen... Nou ja, laten we zeggen dat het een zeer bijzondere manier was om dit spel te spelen..
Het is trouwens ondertussen weer winter geworden hier. Heel gek want we kwamen hier ook in winter en dat geeft het gevoel dat we hier echt lang zijn. De temperaturen zijn nu zo rond de 10 graden en omdat er geen verwarmingen of dubbele beglazingen zijn voelt het alsof je buiten kampeert, en 's nachts is het echt koud! Dus constant met 4 lagen aan en kruik overal mee naar toe nemen overleven we het wel.
We hebben nog 3 werkweekjes te gaan, dan nog een weekje leuke dingen doen, afscheid nemen en afsluiten en 6 juli gaat Hanneke al op het vliegtuig. Ik zal haar 5 daagjes later volgen en op zaterdagochtend 12 juli zet ik weer voet op Nederlandse bodem!
Tot gauw! Dikke knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley