Hard decicions are there to be made

Lieve mensen in de Sinterklaassfeer,

Wij doen ons best om een beetje van Sinterklaas mee te krijgen door Hanneke's lange afspeellijst met sinterklaasliedjes te beluisteren maar toch missen we de hele stemming om ons heen.
De laatste keer heb ik jullie verteld over onze beslissing om te stoppen met stage en ook over het interview bij een nieuwe bestemming. We hebben jullie in spanning laten zitten over wat er nu gaat gebeuren maar daar ga ik jullie nu over vertellen!

Hanneke en ik hadden besloten om er zelf rustig over na te denken zonder het er echt over te hebben, maar gewoon het idee laten bezinken om naar Living Hope te gaan en vooral, om te verhuizen. Dat eerste weekend hebben we dus vooral genoten van leuke dingen. Onze Amerikaan Dan was namelijk nog steeds hier. Hij wilde ons allemaal graag meenemen naar Kaapstad naar “the old Biscuit Mill”. Het lijkt een beetje op een markt, binnen in een grote hal, en bij elk kraampje verkopen ze een soort eten. Maar niet zomaar eten. We hebben een paar van de beste broodjes, pannenkoeken, hamburgers, wafels en smoothies gehad. Zelfs een broodje kroket bij een stel Nederlanders! (Jammer genoeg viel de kroket vies tegen..) Daar hebben we ons wel een tijdje vermaakt en genoeg geld uitgegeven aan al het lekkere eten. Daarna gingen we naar de bekende 'Longstreet' waar alle uitgaan gelegenheden zitten en ook alle hostels. Die arme Hanneke moest een heel eind op haar krukken heuvel op lopen. Gelukkig hielp Dan uit om haar het laatste stuk op zijn rug te dragen! In het hostel deden we allemaal ons eigen ding. Dat hield voor Hanneke, Dan en mij in dat we de wifi gebruikten en vooral relaxte voordat we weer op pad moesten. Om 6 uur hadden we afgesproken bij 'the Waterfront' met een vrijwilligster waarmee Dan een jaar geleden had gewerkt. Met haar gingen we ergens eten en 's avonds stappen. De weg naar het hostel was erg interessant, we wisten ons met 9 mensen in een 6 personen taxi te wurgen.
De volgende morgen stonden we om 9 uur op om vervolgens ergens te ontbijten. Ik ging met Hanneke, Miriam en Dan daarna met de trein naar huis. We hebben die zondag vooral gerelaxt.

Die maandag wilden we eigenlijk weer naar Prochorus om te kijken of de directrice er al weer was maar we hoorden dat die de hele week nog niet aanwezig was. Dat betekende dat we die week nog met Dan konden doorbrengen, die die aankomende zaterdag weer naar huis zou gaan. Ik denk niet dat we heel veel interessante dingen hebben gedaan die week. Meeste dagen bestonden uit, tv-series kijken samen, rondhangen en ook elke dag wel een bezoekje aan Stellenbosch waar we altijd wel in waren om ergens te gaan lunchen.
Donderdagavond stond gepland om Miriam mee uit eten te nemen. Ze heeft ons zo vaak geholpen door ons een lift te geven met haar auto, zonder er ooit iets voor terug te verwachten. Het was dus tijd om iets terug te doen en Dan, Hanneke en ik hadden alle 3 het idee haar mee te nemen naar een goed restaurant. Zodra Eric dat plan hoorde wilde hij ook graag mee, hij zei dat het was omdat hij haar ook dankbaar was voor het gebruik van de auto maar als Eric het woord eten hoort is hij van de partij. Omdat het 1 van Dans laatste dagen was kwam een goede kennis van hem ook met een vriendin. Zij had voorgesteld naar Grandwest Casino te gaan. We hadden geen idee wat we moesten voorstellen maar het bleek 1 van de mooiste plaatsen te zijn die we hebben gezien hier. Het is een luxe hotel met casino. Van de buitenkant zag het eruit als een paleis met een hele grote mooie tuin. En het had dus ook een restaurant, met een lopend buffet! Voor 150 Rand (zo'n 12 euro) konden we onbeperkt eten van dit heerlijke buffet. Ik had nogal keelpijn dus eten was niet heel erg prettig maar gelukkig was het toetjesbuffet groot genoeg, vla, chocolademousse, yoghurt en vooral ijs gingen prima. Ik heb me buik wel kunnen vullen! Volgens de anderen was het eten van het buffet ook lekker dus dat is zeker voor herhaling vatbaar. Het was een erg gezellige avond.

Die vrijdag had Dan op de planning staan om alle kinderen mee te nemen naar Stellenbosch om in het park te spelen met wat ballen en naar de film te gaan. 's Middags gingen we met z'n drieën en 12 kinderen op stap. Eerst naar de McDonalds om een ijsje en een frietje te eten en daarna naar het park. Het was een beetje miezerig maar dat betekend dat het gelukkig niet zo warm was! We hebben ons een tijdje vermaakt met ballen overgooien/schoppen en proberen menselijke piramides te bouwen. Om 4 uur gingen we op weg naar de bios. We waren een half uur te vroeg en de enige in de hele zaal. De kids konden dus lekker rondrennen en stoeien. Toen de film begon trakteerden Dan ze op popcorn. Het is ongelofelijk hoe snel deze kinderen kunnen eten.. Voordat de voorstukjes waren afgelopen was alles op. Na de film was het niet meer miezerig buiten maar kwam het met bakken uit de lucht! We moesten dus maar rennen en met de minibus naar huis. 's Avonds wilden Dan de avond doorbrengen door de serie “The Big Bang Theory” te kijken. Eric en Hanneke vielen al snel in slaap en omdat Dan een 30-uur lange reis voor de boeg had gingen we allemaal maar vroeg naar bed.

Die zaterdag was het zover, ook Dan ging naar huis. Clara had voor iedereen een Amerikaans ontbijt gemaakt dat bestond uit Amerikaanse pannenkoeken en bacon. Bij het ontbijt kregen we allemaal van Dan een persoonlijke brief met foto's van onszelf met hem, lief! Er werd nog wat meer Big Bang Theory gekeken en de kinderen en Miriam kwamen langs om gedag te zeggen. Om 3 uur het was de taxi er en was het tijd om te gaan. Uiteraard gingen Hanneke en ik ook met Dan mee naar het vliegveld. Er was een lange rij voor het inchecken, we besloten om met hem te wachten, aangezien de taxi ook wilde wachten. Hanneke en ik namen plaats op het karretje voor de koffers (op zijn koffers) en lieten ons door hem de rij door duwen. Volgens Dan was dat typisch Nederlands, dat luie gedrag! ;) Een uur later was hij eindelijk ingecheckt en moesten wij snel gaan. Dus snel een knuffel en dat was het afscheid. Het was niet zo erg, in Augustus komt hij namelijk naar Nederland en Duitsland! Toch zullen wij hem hier wel missen. Thank you so much for everything Dan, you were a lot of fun, we are missing you!!

Om terug te komen op stage. We wisten dat we echt niet wilden verhuizen, maar we wisten ook dat we hier zijn gekomen voor stage, en dat stond voorop. We kregen dat weekend al mailtjes over het appartement dat we konden krijgen in Fish Hoek, waar Living Hope is. We zeiden dat we erover na moesten denken maar gelijk die maandag kregen we al mailtjes dat er veel mensen geïnteresseerd waren in het appartement maar dat ze het nog wel even wilden vasthouden omdat ze ons graag wilden helpen in deze situatie. Die maandagavond besloten Hanneke en ik eigenlijk tegelijk dat we het maar misschien gewoon moesten doen, we hadden niet echt een keus. Ik belde om te zeggen dat we het appartement wilden maar dat we die woensdag de definitieve beslissing zouden maken, zo konden we kijken of de beslissing goed voelde. Zoals ik al zei, we hadden niet echt een keus en het was mooi dat we zo een appartement konden krijgen. Die woensdag besloten we dus dat we verhuizen naar Fish Hoek, naar ons eigen appartement en dat we stage gaan lopen bij Living Hope.

Afgelopen week hebben we minder genoten van het niet stage lopen. Nu de Amerikanen weg waren werd het allemaal een beetje saai. Waar we ons op hebben gefocust afgelopen week is de dingen die we nodig hebben in Fish Hoek. Dat is onder andere een auto. We willen een auto om mobiel te zijn daar maar vooral zodat we Kayamandi en Stellenbosch regelmatig kunnen bezoeken. We hebben nog nooit een auto gekocht en ook geen idee wat te verwachten. Woensdag konden we Miriams auto lenen om garages af te gaan. We wisten al wel dat auto's hier niet goedkoop zijn. In de tijd van de apartheid was de prijs op import van auto's erg hoog, dat is nooit naar beneden gehaald. De eerste garage in Kaapstad had een Ford Sierra voor 2800 euro. Hij reed goed en het leek echt een goede auto, groot pluspunt was dat het stuurbekrachtiging had! Maar wel een beetje boven ons budget. Op weg naar Stellenbosch waren er nog 2 garages. De 2e had een Ford fiesta voor 2200 euro. Maar we waren eigenlijk op weg om een auto te bekijken van 1800 euro dus die wilde ik eerst zien voordat ik een proefritje in deze auto zou maken. De 3e auto was een Volkswagen Golf 3. Dit leek een prima optie en ik wilde graag een proefritje maken. Het had jammer genoeg 1 platte voorband en geen stuurbekrachtiging waardoor het sturen bijna onmogelijk was. Ook leek de rem het niet helemaal optimaal te doen. Ik wist dat de auto eerst nog gerepareerd zou worden voordat die goedgekeurd zou worden en we hem zouden kunnen kopen. Ik had ook geen supergoed gevoel bij de garage, dus gingen we terug naar de 2e garage. Ik maakte een proefritje en het leek prima. Omdat ze de auto snel nodig hadden moesten we een beslissing maken. Ik was degene van ons 2 die kan rijden en moest zeggen of de auto goed genoeg reed. We stelden alle vragen die we van anderen hadden gehoord die we moesten vragen en gingen maar gewoon op ons gevoel af.. Geen idee of het de juiste beslissing was, misschien deden we iets heeeeel doms maar we hadden geen keus, we stonden er alleen voor op dit moment en we moesten een keus maken. We hebben dat moment besloten om te auto te kopen. Dat hield in dat we eerst een soort aanbetaling deden van 250 euro zodat de verkoper alles in orde kon maken. Hij wordt helemaal nagekeken en dan moest hij getest worden of hij “wegwaardig” is. De verkoper maakt alle papieren in orde en we hebben gehoord dat hij morgen (maandagmiddag) klaar zou moeten zijn. Jep... We hebben dus zo even een eigen appartement EN een auto!!!

Vrijdagavond hebben we wat van de kinderen meegenomen naar Amazinc. De show waar wij zelf 3 weken geleden met Chris waren geweest. Hanneke en ik hadden vrijkaartjes weten te regelen voor onszelf en 7 kinderen. We waren superenthousiast dat we de kans kregen deze kinderen deze show te laten zien! De show wordt eigenlijk alleen maar bezocht door blanken. De kaartjes zijn te duur voor de mensen van Kayamandi. Dit was dus een supermooie kans. In plaats van naar de show te kijken deze keer, hebben we alleen maar genoten van de genietende gezichten van de kinderen. Zij waren in staat om de Xhosa-liedjes te begrijpen en mee te zingen. Daarnaast zijn ze gek op zingen en dansen, en ook er ook erg goed in!! Het was een superavond.

Zaterdagavond hebben we een meidenavond gehouden met ons 2 en de 3 Duitse meiden. Het hield in, gezichtsmaskertjes, nagellak, muffins, chips en vooral veel chocola en wijn, en natuurlijk de meidenpraat! Om 3 uur lagen we eindelijk in bed, nadat alles op was en alle belangrijke onderwerpen besproken waren.

Morgenmiddag brengt Eric ons met Miriams auto naar de garage. Op die manier kan hij even naar de auto kijken (heeft hij veel meer verstand van) en zeggen die goed genoeg is om te kopen. Dan kopen we de auto morgen officieel en gaan van daaruit naar Fish Hoek.. Onze koffers hebben we vandaag ingepakt, dat is nogal een uitdaging met 32 graden (!!!!) En nee, geen enkele koelte in huis.

We vinden het echt verschrikkelijk om Kayamandi te moeten verlaten, de kinderen hier hebben ons hart gestolen en in deze sloppenwijken is ons thuis... Maar we moeten doen wat we moeten doen we zijn klaar voor ons nieuwe avontuur. Vanaf morgen wonen we in Fish Hoek, tussen de blanke mensen, in ons eigen appartement. Deze week zullen we vooral besteden aan meubels kopen (ja, ons appartement is ongemeubileerd) en we hopen ook meteen te kunnen beginnen bij Living Hope.

Hoe dat allemaal gaat hoor je in de volgende blog!! :)

Veel liefs en drukkies