Every Journey has its end

Elk avontuur komt weer tot een einde, en na 10 hele maanden is ook deze reis echt tot een einde gekomen.

10 maanden geleden hadden we nog geen idee in wat we ons gingen storten. Een jaar lang hebben we hard gewerkt om het voor elkaar te krijgen en uiteindelijk zaten we echt in Zuid-Afrika. We hadden nog geen idee dat we na 3 maanden naar een andere plek moesten verhuizen, dat we zo ontzettend veel coole en aardige mensen gingen ontmoeten, dat we een eigen auto zouden krijgen die Isaac heette en dat er zoveel ups maar toch ook downs zouden komen. Wel wisten we dat we ons in een geweldig groot avontuur stortte en dat het hoe dan ook een grote impact op ons ging hebben.

De laatste weken op stage gingen oké, we beseften meer en meer dat de tijd begon te tikken en we besloten om de laatste 2 weken af te zien van al onze taken en dingen die we normaal gesproken doen en begonnen ons te richten op het afsluiten. We waren in de ochtend dan vrij en konden zo nog wat rapporten schrijven over kinderen, schoolopdrachten maken en de laatste week vooral voorbereiden voor het afscheid. Voor alle kinderen hebben we een kaartje gemaakt met daarop een hartje waarin stond “You are wonderful, we love you” met onze namen, en op de enveloppen hadden we chocolaatjes gedaan. Het afscheid met de kinderen was goed, we kregen kans voor foto's en veel knuffels en wat laatste liedjes. Maar met de tieners hadden we natuurlijk een iets betere band opgebouwd aangezien deze ook ouder zijn. We hebben hart en ziel gestoken in het vinden van foto's waar zij zelf persoonlijk opstonden en het liefst natuurlijk een foto waar wij met hun opstonden! Voor 60 tieners viel dit niet mee maar we zijn een heel eind gekomen. Ook voor hen zat er een bemoedigende boodschap bij en wat lekkers. We hadden ook een soort zeskamp georganiseerd met koekhappen, snoepduiken en spijkerpoepen, maar dit ging niet helemaal volgens plan en zo hebben we onze laatste culturele verschillen met onze collega's nog onder ogen gezien. Toch was het afscheid geslaagd, we waren in staat om de foto's persoonlijk aan elke tiener te geven en ze een dikke knuffel te geven. De meisjes hadden allemaal zelf een brief geschreven voor ons. Dit was erg bijzonder omdat we vaak in strijd waren met de meiden omdat we ze soms wat discipline bij moesten brengen, toch hebben we onszelf kunnen neerzetten als liefdevolle begeleiders en is dat het gene dat ze, volgens hun brieven, zullen herinneren. Van de jongens kregen we ook een dikke knuffel, en niet zomaar één, een echte dikke knuffel waarbij ze niet los wilden laten en in onze oor zachtjes zeiden hoeveel ze ons gingen missen. Met een brok in ons keel gaven we hen ons laatste advies en liefde en moesten we ze toch echt achterlaten... Het was pijnlijk en moeilijk omdat we veel in deze tieners hebben gestoken en we ze vanaf nu niet meer kunnen helpen. We hebben veel met ze bereikt en kunnen nu alleen maar hopen dat onze collega's dat doorzetten. Voor ons was stage echt voorbij.

Dit betekende dat Hanneke nog 1 weekje had. In die week moest zij uiteraard haar vriend nog zoveel mogelijk zien en moest er aan school worden gewerkt. Alsof het allemaal nog niet hectisch genoeg was moesten we ook nog met iedereen een keertje afspreken, voor de laatste keer. We zijn nog naar een concert geweest van Casting Crowns met onze Duitse vriendin Miriam, we hebben gelogeerd bij onze Duitse Stellenbosch vriendinnen waar we als koninginnen zijn behandeld en verzorgd, we zijn nog naar Kayamandi geweest (eerste woonplek) waar we die tienerjongens nog 1 keer hebben kunnen zien en hebben verder nog met collega's en buren afgesproken. Daarnaast moest de auto en de meubels nog verkocht worden. Het was erg hectisch, en Hanneke moest ook nog eens een keer haar koffer inpakken. Zondagmiddag was het toch echt zover, Hanneke moest naar het vliegveld gebracht worden. Dave ging uiteraard met ons mee. Daar aangekomen hoorde we dat er een fout was gemaakt met Hanneke's ticket door tix of KLM (die elkaar de schuld geven), en hoorde ze dat haar vlucht de dag ervoor al was vertrokken... De enige optie was een nieuw ticket te kopen. Die nog duurder was dan ons retourtje. Onder grote stress werd besloten dat ze dat maar moest doen omdat ze in ieder geval thuis moest zien te komen en ze dan wel weer verder zouden zien. Het is uiteindelijk gelukt en 4,5 uur later dan gepland zat ze toch in het vliegtuig!

Ik dacht dat het laatste weekje thuis wel lekker zou zijn om rustig in te pakken en alles maar toen ik die avond thuiskwam kwamen alle sentimentele gedachten boven en besefte ik dat het jaar echt tot een einde kwam. Ik heb die laatste 5 daagjes dan ook nauwelijks geslapen en niet veel meer gedaan dan schoonmaken en inpakken. Gelukkig ontfermde de buren zich erg goed over mij. Langzaamaan werd het vrijdag, de dag dat ik zou vliegen. Ik ben de hele dag druk geweest met het huis helemaal vrij te maken van “spul”, want na zoveel maanden verzamel je toch wel gewoon heel veel “spul”. En na 4 zakken vol naar de buren te doen en 3 zakken aan Living Hope te doneren was al het spul weg en mijn koffers ingepakt. Die avond werd ik door onze lieftallige buurvrouw naar het vliegveld gebracht. Voor mij ging het ook niet van een leien dakje omdat de vrouw bij het inchecken besloot om ook mijn rugtas te wegen als handbagage, iets dat normaal niet gebeurd, en was mijn koffer in 1 keer veel zwaarder. Ik kon dus 15 kilo bij de buurvrouw achterlaten... Dit was niet makkelijk en ik denk liever niet aan wat ik allemaal heb achtergelaten. Een troost is wel dat de mensen het daar goed kunnen gebeuren. Bij de tweede poging werd mijn handbagage niet eens gewogen...... en kreeg ik te horen dat ik mijn koffer niet in Amsterdam kon krijgen. Ik vloog namelijk officieel door naar Düsseldorf nadat ik Amsterdam zou aankomen maar dat zou een overstap zijn van 11 uur. Na een jaar Afrika in mijn eigen land te zijn aangekomen wordt ik daar niet heel blij van. Jammer genoeg is er in Amsterdam heel veel geld neergelegd om mijn koffer te krijgen. Maar goed, bij de tijd dat ik door de douane was had ik nog maar een kwartiertje voordat ik al aan boord kon. Ik was helemaal gesloopt en kon niet wachten thuis te zijn.

De vlucht verliep gelukkig goed en heb ik voor het eerst in mijn leven eventjes kunnen slapen in het vliegtuig. Na 11 uur vliegen landde ik in Nederland. Het meest onwerkelijke gevoel.. Na ruim 10 maanden was ik weer in een land dat alleen nog in mijn herinnering bestond.. Ik was al in de war van al het Nederlands om mij heen en nu zag ik toch echt weer het platte landschap verschijnen.. Eenmaal door alle heisa heen kon ik eindelijk door de deuren die mij zouden leiden naar mensen die ik zo had gemist... Jammer genoeg had ik niet beseft dat zij natuurlijk bij de uitgang stonden waar ik officieel mijn bagage had moeten ophalen. Aangezien ik die dus nog niet kon ophalen was ik door de eerste de beste deur naar de vrijheid gelopen. Maar na een telefoontje wist ik waar deze mensen stonden en na heel schiphol over gerend te hebben stond mijn zeer geliefde familie dan eindelijk in zicht. Na veel knuffelen en lachen was het tijd om mijn koffer op te gaan halen. Dit duurde nog even maar uiteindelijk kon ik echt Schiphol verlaten, met al mijn spullen, met mijn familie, naar huis.

Ik merkte al meteen dat Nederlands weer erg vermoeiend was, rechts rijden dood en doodeng was en alles zo vertrouwd maar toch ook zo vreemd was. Ik ben nu ook weer in mijn eigen kamer in Ede en elk moment is nog onwerkelijk. Ik besef nog niet dat ik weer terug ben, ik besef nog niet dat ik een jaar ben weggeweest. Ik ben op dit moment nog een buitenlander in mijn eigen land en iedereen is hier al die tijd doorgegaan met zijn of haar eigen leven. Langzamerhand probeer ik daar weer in te passen en een plekje te vinden. Gelukkig heb ik mijn trouwe vriendin, partner in crime, ex-collega en reisgenootje Hanneke, die mij begrijpt en waarbij we elkaar er samen doorheen kunnen slepen. We leven nu per dag en proberen alles te verwerken. Geef ons een maandje of 6 en we zijn weer helemaal terug...

Het was weer een geweldige ervaring, er is zoveel gebeurd, zoveel geleerd, zoveel relaties opgebouwd en weer heb ik in een ander land een thuis gevonden. Maar ook heb ik nu weer een ander land en meer mensen die ik weer moet missen... Mensen, ik ben weer blij om terug te zijn en iedereen te zien. Ik ben blij dat ik dit avontuur weer heb mogen meemaken maar ik heb mezelf al in het vliegtuig beloofd, dit was het wel weer even. Het is genoeg geweest, ik heb in 4 jaar tijd 2 jaar in 2x een ander land gewoond. Nederland is wel buitenland genoeg nu en hier blijf ik voorlopig, heel lang!

Dank jullie wel voor het volgen van mijn blog! Tot snel weerziens!